بازار؛ گروه بین الملل: مجله سیاست جهانی اخیرا مقاله ای با قلم «ورنلیوس ادبهر» با عنوان «هوش مصنوعی هسته سیاست خارجی را تغییر خواهد داد» منتشر کرده است. ترجمه متن مقاله در ادامه می آید.
سیستم‌های تسلیحاتی به کمک هوش مصنوعی «ربات‌های قاتل» یا «الگوریتم‌های قاتل»، جنگ‌های آینده را غیرقابل پیش‌بینی و غیرقابل پاسخگویی خواهد کرد. این فناوری به خودی خود یک تهدید وجودی برای بشریت در عصر هسته ای است.
واقعیت این است که هر کشوری در هوش مصنوعی پیشرو باشد، بر جهان حکومت خواهد کرد. قبل از اینکه چشم‌انداز بین‌المللی در حال تغییر را در نظر بگیریم، دو مسئله باعث بازنگری اساسی در هنر دیپلماسی می‌شود: فناوری پشت هوش مصنوعی و این واقعیت که هوش مصنوعی بیشتر تحت کنترل شرکت‌های خصوصی است.
باید گفت ترجمه مفاهیم سیاسی به یک برنامه کاربردی نیاز به تفکر سخت در مورد چگونگی بیان این مفاهیم و اصطلاحات فنی دارد. به جای توضیح مسئله ای سیاسی که معمولاً دیپلمات ها انجام می دهند، اطلاعات، سیاست ها و استراتژی ها باید توسط فرآیندهای رایانه ای کنترل شوند. اینها به نوبه خود توسط افرادی برنامه‌ریزی می‌شوند که اصلاً درکی از سیاست خارجی ندارند اما به ورودی‌ها و خروجی‌های عملی فکر می‌کنند.
بنابراین جهت استفاده از دنیای شگفت‌انگیز ابزارهای هوش مصنوعی پیش روی خود، سیاست‌گذاران خارجی به زودی باید ورودی‌های خاصی مانند استراتژی‌ها، آمار، داده‌های فوری، صورتجلسه‌ها و مواردی از این قبیل را به وضوح تعریف کنند تا جهت دستیابی به خروجی مفید پردازش شوند.
دولتها جهت تکیه بر مدل‌های اختصاصی هوش مصنوعی که توسط شرکت‌ها ساخته شده‌اند، نیاز به اعتماد و کنترل بسیار بیشتری دارند
اتکا به شرکت ها پیامدهای عمیقی خواهد داشت. امروزه سیاست‌گذاری‌های خارجی توسط مقامات با ابزار داخلی انجام می‌شود: پرسنلی که از ساختمان‌های عمومی با تجهیزات اختصاصی مانند ابزارهای ارتباطی رمزگذاری‌شده کار می‌کنند.
البته دولتها در طی دهه‌های اخیر کامپیوترها و نرم‌افزارهایی را برای استفاده در سراسر جهان در وزارتخانه‌ها و سفارت‌ها خریداری کرده‌اند، اما چنین ابزارهای مفیدی صرفاً نحوه انجام دیپلماسی را تسهیل می‌کنند. آنها اساساً آن را به روشی که هوش مصنوعی تغییر خواهد داد، تغییر نمی دهند.
در واقع جهت تکیه یک حاکمیت بر مدل‌های اختصاصی هوش مصنوعی که توسط شرکت‌ها ساخته شده‌اند، نیاز به اعتماد و کنترل بسیار بیشتری نسبت به فناوری است. در راستای منافع خود، دولتها باید اطمینان حاصل کنند که محصولاتی که خریداری می‌کنند نه تنها به نتایج مطلوب می‌رسند، بلکه این کار را بر اساس مبانی قانونی و اخلاقی معتبر انجام می‌دهند. بدیهی است که این امر در حوزه‌های سیاست داخلی فوری‌تر است، جایی که دولتها احتمالاً به دلیل استفاده از هوش مصنوعی با دعوی قضایی مواجه می‌شوند.
ساختارشکنی استراتژی‌ها و سیاست‌ها به بخش‌های قابل تعریف و اجرا و انجام این کار با همکاری متخصصان فناوری از بخش خصوصی، اساساً روش دیپلماسی را در دهه جاری تغییر خواهد داد
ساختارشکنی استراتژی‌ها و سیاست‌ها به بخش‌های قابل تعریف و اجرا و انجام این کار با همکاری متخصصان فناوری از بخش خصوصی، اساساً روش دیپلماسی را در دهه جاری تغییر خواهد داد.
در اینجا سه موضوع بسیار مهم هستند: اول افرادی که رفاه آنها باید هدف نهایی سیاست خارجی باشد. دوم فرآیند: روشی که در آن علایق و ترجیحات با اطلاعات به دست آمده برای تولید دستورالعمل های مشخص مطابقت داده می شود و سوم سیاست که محصول دو مورد اول است و عملکرد یک دولت را به سمت اهداف اعلام شده خود هدایت می کند.
باید گفت با استفاده از هوش مصنوعی در مورد مردم و نحوه ارتباط با آنها می توان برنامه ای برای وزارت امور خارجه را تصور کرد که توسط دیپلمات‌ها با تمام مخاطبینشان مدیریت شده و اطلاعات موجود آن در حوزه عمومی به‌روزرسانی می شود، به طوری که مقامات می دانند با چه کسی، در کدام کشور یا موسسه تماس می گیرند.
در مورد فرآیند باید گفت با اطلاع از رویدادهای واقعی سیاسی، اجتماعی، جنبشی، هواشناسی، جستجو برای الگوها و هدایت پارامترهای از پیش تعیین شده آغاز شده و با پیگیری مقامات سیاست ها تدوین می شوند.
مطمئناً ایده های بسیار خوبی در این ارتباط وجود دارد، زیرا وزارتخانه های خارجه، آژانس های توسعه، نهادهای اطلاعاتی و سایر بازیگران دولتی در تلاش هستند تا ازفناوری هوش مصنوعی استفاده کنند.
با این حال همه چیز باید به موارد قابل کاربرد خلاصه شود. تنها در این صورت است که هوش مصنوعی می‌تواند به بهبود سیاست‌گذاری خارجی کمک کند و احتمالاً از خطر انقراضی که گفته می‌شود این فناوری مظهر آن است جلوگیری کند.
نظر شما