محمد حسین عابدی، بازار؛ روز گذشته آماری در خصوص مستمری بگیرن بیمه بیکاری شهرستان دامغان منتشر شد که با آمارهای سال ها قبل اختلاف فاحشی داشت و همین امر نیز سبب شد تا نگاهی به اخبار سال های قبل این اداره با موضوع بیمه بیکاری بیاندازیم.
علی اصغر مطهری نژاد رئیس وقت تامین اجتماعی دامغان نهم مرداد ماه ۱۴۰۱ در خبری که از سوی پایگاه دامغان نما با کد ۷۹۲۹ درج شده می گوید: تعداد بیمه شده بیمه بیکاری در شهرستان دامغان ۳۱۱ نفر است که برابر مقررات سازمان تامین اجتماعی ماهانه به این تعداد افراد مقرری بیمه بیکاری پرداخت می کند.
آمارهای عجیب
حالا خطیبی رئیس تامین اجتماعی شعبه دامغان در خبری که ۳۰ تیرماه ۱۴۰۳ با کد ۸۷۸۱۴۲۱ در باشگاه خبرنگاران جوان منتشر شده اعلام کرده که بیمه بیکاری به دو هزار و ۷۹۰ نفر در این شهرستان پرداخت می شود!
حالا به خبر سوم دقت کنید که استاندار سمنان در تاریخ ۲۰ تیر ۱۴۰۳ در خبرگزاری ایرنا با کد ۸۵۵۳۵۷۷۷ اعلام می کند: نرخ بیکاری استان سمنان در بهار ۱۴۰۳ با یک و یک دهم درصد کاهش نسبت به مدت مشابه سال گذشته، به پنج و ۶ دهم درصد رسید و رتبه دوم کشوری را از آن خود کرد.
به عبارت دیگر طبق ادعای مسئولان تعداد کسانی که فقط در یک شهرستان دامغان بیمه بیکاری دریافت می کنند طی دو سال ۹ برابر شده اما بیکاری کاهش یافته است. از آنجا که ما اطلاع کافی در این زمینه نداریم در اینجا فقط یک سوال را مطرح می کنیم و آن اینکه آیا دولت دریافت کنندگان بیمه بیکاری را جزء بیکاران حساب نمی کند؟
و سوال دیگر از دولت این است که چطور در فاصله ۱۴۰۱ تا ۱۴۰۳ تعداد دریافت کنندگان بیمه بیکاری در شهرستان دامغان ۹ برابر شده است؟ آیا دامغان با بحران بیکاری روبرو است یا خیر؟ باید دقت داشت که ۹ برابر شدن بیکاران در شهرستانی رخ داده که فقط گردش مالی یک قلم محصول پسته در آن بین چهار و نیم تا شش هزار میلیارد تومان در سال است!
موانع کشاورزی
بررسی ها نشان می دهد که به دلایل مختلف به خصوص خشکسالی، کاهش بهره وری بخش کشاورزی و دامداری به واسطه مشکلات در تولید، شامل نهاده ها، قیمت گذاری دستوری و ... بخشی از تمایل ماندگاری در روستاهای دامغان کاهش یافته و شاهد بروز بیکاری در این شهرستان هستیم از طرف دیگر هجوم غیربومی ها و خرید باغات پسته نه تنها برای مردم این شهرستان نفعی نداشته بلکه آنها را متضرر هم کرده است.
غیربومی های تهرانی، مازندرانی و اصفهانی و حتی کسانی از داخل استان به دامغان آمده و باغاتی را خریداری کرده اند تا تولید پسته را صورت دهند اما تمام سم و کود، حتی کارگر مورد نیازشان را از شهرهای دیگر و با افغانستانی های مقیم دامغان تامین می کنند و به زعم مردم حتی از سوپرمارکت های دامغان هم خرید نمی کنند!
از سوی دیگر کاهش اشتغال در زمینه کشاورزی پدیده ای کشوری است و متخص به دامغان نیست اما چون عمده بخش اقتصاد دامغان از طریق کشاورزی و زراعت می چرخد، باید گفت این شهرستان تاثیر بسیار بدی از این بابت گرفته است.
کوچک شدن کشاورزی
سهم کشاورزی از اشتغال کشور از ۲۳ درصد در سال ۸۴ به ۱۳.۶ درصد در سال ۱۴۰۲ کاهش یافته به عبارتی حدوداً نصف شده است و این نشان می دهد که فرصت های شغلی بخش کشاورزی نیز در کشورمان و طبیعتاً استان سمنان از دست رفته است هر چند بخشی از این امر به خشکسالی بستگی دارد اما کارشناسانی هم هستند که عقیده دارند سیاست های نادرست کشاورزی در سال های اخیر ضربات مهلکی بر اقتصاد تولید محور و اشتغال کشور وارد کرده است.
در آخر البته نباید از تمام زحمات و خدماتی که دولتمردان در استان سمنان می کشند چشم پوشید زیرا در همین دو سال اخیر که مورد بحث ما است اقدامات بسیار خوبی نیز در استان سمنان صورت گرفته که آمار آن توسط رسانه ها منتشر می شود برای مثال می توان رشد نرخ مشارکت اقتصادی استان سمنان اشاره کرد.
نظر شما