بهنام درخوشی؛ بازار: در شرایط کنونی ایران و جهان که پایداری توسعه به عنوان یک اصل و هدف نهایی مطرح است، مدیریت مبتنی بر توسعه پایدار یک الزام راهبردی محسوب می‌شود. همان‌طور که پایه و اساس در یک ساختمان مهم است جایگاه زیرساخت و همچنین قابلیت اطمینان به آن برای توسعه در همه کشورها اهمیت دارد.
پایداری محیطی در ارتباط با معماری اهمیت زیادی دارد و مسائل زیست محیطی که آینده بشر را به خطر انداخته‌اند، معماران را به چاره اندیشی واداشته است. پایداری محیطی عبارت است از باقی گذاردن زمین به بهترین شکل برای نسل آینده با این تعریف که فعالیت انسان‌ها تنها زمانی از نظر محیطی پایدار است که بتواند بدون تقلیل منابع طبیعی و یا تنزل محیط طبیعی اجرا شود.
بدیهی است که یکی از پیش‌نیازهای تداوم و استمرار رشد اقتصادی در هر کشور، سرمایه‌گذاری در پروژه‌های زیربنایی است. یک اقتصاد در حال رشد باید از خدمات کافی از جمله حمل و نقل، نیروی برق، مخابرات، آب، امکانات آموزشی و بهداشتی برخوردار باشد.
در این میان آذربایجان‌شرقی به عنوان یکی از بزرگ‌ترین و قدیمی‌ترین قطب‌های صنعتی ایران که فعالیت‌های نوین صنعتی در آن بیش از نیم قرن قدمت دارد، با ایجاد زنجیره تولید و خوشه صنعتی در منطقه صنعتی غرب تبریز به عنوان یکی از اولین خوشه‌های صنعتی ایران با محوریت ساخت تراکتور و صنایع ماشین‌سازی موجب گردید تا سایر صنایع در اطراف منطقه صنعتی غرب تبریز به مرور ایجاد شده و توسعه پایدار صنعتی در این منطقه نهادینه شود.
توسعه زیرساخت‌ها طیف وسیعی از منافع را برای اقتصاد ملی و منطقه ایجاد می‌کند که باید این منافع و البته هزینه‌های مرتبط با آن را شناخت و باور کرد؛ اهمیت و اولویت وجود این زیرساخت‌ها به نوبه خود در مسیر حرکت به سوی توسعه برای هرکدام زیرساخت‌ها و هر کشوری متفاوت است.
پس از آن و از اواسط دهه هفتاد ایجاد شهرک‌های صنعتی در استان و تامین و توسعه زیرساخت‌های مورد نیاز در آنها در دستور کار مدیران وقت قرار گرفته و با برنامه‌ریزی در حوزه‌های مختلف راهسازی، برق، انتقال گاز، فیبر نوری و شبکه و... زمینه لازم برای فعالیت سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی در آنها فراهم آمد.
حال پس از گذشت بیش از دو دهه، شهرک‌ها و نواحی صنعتی آذربایجان‌شرقی که در آنها بیش از سه هزار واحد صنعتی و تولیدی فعالیت دارند، سالانه به ۸۹ مگاوات برق نیازمندند که در حال حاضر ۵۰۲ مگاوات آن از سوی شرکت توزیع برق استان فراهم آمده و برای پوشش کامل بنگاه‌های اقتصادی مستقر در شهرک‌ها و نواحی صنعتی ۳۰۷ مگاوات دیگر برق نیاز است. به عبارت دیگر در حال حاضر ۶۲ درصد نیاز برق شهرک‌ها و نواحی صنعتی استان تامین می‌گردد و ۳۸ درصد کسری در این بخش وجود دارد.
البته این در حالی است که در سایر استانها وضعیت به گونه‌ای دیگر است. در استان اصفهان ۱۰۹۱ مگاوات نیاز برقی شهرک‌ها و نواحی صنعتی استان است که ۹۳۹ مگاوات آن یعنی ۸۶ درصد نیاز برقی تامین می‌گردد؛ در استان خراسان رضوی ۸۷۲ مگاوات برق در شهرک‌ها و نواحی صنعتی نیاز است که ۷۵۹ مگاوات آن یعنی ۸۷ درصد نیاز برقی تامین می‌گردد و استان خوزستان به ۷۱۳ مگاوات برق برای شهرک‌های صنعتی خود نیازمند است که ۵۸۸ مگاوات آن یعنی ۸۲ درصد نیاز برقی تامین می‌گردد.
بررسی موارد فوق الذکر از یک سو و بررسی سایر شاخصه‌های موثر در جریان جذب سرمایه‌گذار و رضایت سرمایه‌گذاران از فعالیت در این منطقه جغرافیایی از حیث زیرساختی در کنار سایر مولفه‌های تاثیرگذار در حوزه امنیت سرمایه‌گذاری، حاکی از آن است که آذربایجان‌شرقی علی‌رغم شعارهایی که داده می‌شود در حال حاضر از موقعیت مناسبی جهت جذب سرمایه‌گذار در حوزه‌های مختلف برخوردار نیست، چرا که اصلی‌ترین نیاز یک فعالیت اقتصادی که همان تامین زیرساخت‌های مورد نیاز اعم از برق، گاز، شبکه اطلاعاتی و ارتباطاتی و... در کنار بروکراسی‌ها و فرایندهای اداری در شرایط مطلوب و مناسبی قرار ندارد.
تحقق مصوبات سفر رئیس جمهور به استان که در آن ۱۰ هزار میلیارد ریال اعتبار برای تکمیل و اجرای ۱۵ پروژه زیرساختی در حوزه برق شهرک‌ها و نواحی صنعتی اختصاص یافته، اجماع و هماهنگی بین دستگاه‌ها و نهادهای اجرایی خدمات‌رسان استان جهت بهبود و ارتقاء فضای کسب و کار، پیگیری اخذ اعتبارات لازم از سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور در رابطه با ماده ۸۱ قانون الحاق برخی مواد به قانون تنظیم بخشی از مقررات مالی دولت از سوی نمایندگان مجلس، همکاری بین بخشی بین وزارت نیرو و سایر وزارتخانه‌ها برای تامین نیازهای آتی در شهرک‌ها و نواحی صنعتی که در آن برای ایجاد هر هکتار از شهرک‌ها و نواحی صنعتی ۲۵۰ کیلووات برق مورد نیاز خواهد بود.
نظر شما