انواع چیلر

بازار؛ گروه صنعت: تجهیزات تهویه مطبوع برای مطلوب کردن شرایط هوا مانند کیفیت و دمای هوا مورد استفاده قرار می‌گیرد. سیستم‌های تهویه مطبوع انواع مختلفی دارند که از آنها می‌توان به تهویه مطبوع مرکزی مانند چیلر، سیستم‌های مجزا مانند اسپلیت دیواری و... اشاره کرد. در ادامه این مطلب به بررسی انواعی از تجهیزات تهویه مطبوع می‌پردازیم.

چیلر

چیلرها صرفاً ماشین‌هایی هستند که برای تولید آب سرد یا خنک شده استفاده می‌شوند که در اطراف ساختمان‌ها توزیع می‌شود تا تهویه مطبوع فراهم شود. آنها همچنین در برخی از فرآیندهای صنعتی مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما ما در درجه اول بر روی کاربرد آنها در تهویه مطبوع ساختمان ها به طور معمول با واحدهای تهویه هوا و واحدهای فن کویل تمرکز می‌کنیم.

همانطور که می توانید تصور کنید انواع مختلفی از چیلرها وجود دارد و آنها بر اساس انواع دسته بندی می شوند، بنابراین مهم است که معنی نام ها، تفاوت بین آنها و زمان و مکان استفاده و همچنین چرایی را درک کنید. اولین راه برای دسته بندی چیلر این است که مشخص کنیم که چیلر از نوع فشرده سازی بخار است یا جذب بخار.

چیلرهای تراکمی بخار و چیلرهای جذب بخار

چیلرهای تراکمی بخار از یک کمپرسور مکانیکی الکتریکی استفاده می‌کنند تا یک مبرد را در اطراف سیستم تهویه مطبوع ایجاد کند. اینها رایج‌ترین انواع چیلرها هستند. دو دسته فرعی برای چیلرهای تراکمی بخار وجود دارد که چیلرهای آب خنک یا هوا خنک هستند. چیلرهای جذب بخار به جای استفاده از کمپرسور مکانیکی، از یک منبع گرما برای حرکت مبرد در اطراف سیستم استفاده می‌کنند. مبرد در این چیلرها بین مناطقی با دما و فشار متفاوت حرکت می‌کند. با نگاهی به چیلرهای تراکمی بخار، دو نوع اصلی این سیستم تهویه مطبوع عبارتند از هوا خنک و آب خنک. هر دو نوع چیلر دارای اجزای ضروری یکسانی هستند که عبارتند از: اواپراتور، کمپرسور، کندانسور و شیر انبساط. هنگامی که ما در مورد هوا خنک یا آب خنک صحبت می‌کنیم، این به سادگی به روشی اشاره دارد که در آن گرمای ناخواسته از ساختمان از طریق کندانسور چیلر خارج می‌شود.

اصل کار برای چیلرهای هوا خنک و آب خنک یکسان است. یک کمپرسور یک مبرد را به دور داخل چیلر بین کندانسور، شیر انبساط، اواپراتور و برگشت به کمپرسور فشار می‌دهد. تنها تفاوت این است که با یک چیلر هوا خنک، فن ها هوا را از طریق لوله‌های در معرض کندانسور که گرما را به بیرون منتقل می کنند، وارد می کنند. چیلرهای آب خنک دارای یک کندانسور مهر و موم شده هستند و آب از طریق پمپاژ می‌شود تا گرما را از بین ببرد و آن را از طریق برج خنک کننده پخش کند. برج خنک کننده همچنین از یک فن برای دفع گرما استفاده می‌کند.

کولر گازی اسپلیت چیست؟

اگر زمان نصب یک واحد تهویه مطبوع جدید یا زمان جایگزینی یک سیستم قدیمی با یک سیستم کارآمدتر انرژی فرا رسیده است، در اینجا یک گزینه کارآمد انرژی وجود دارد که باید در نظر بگیرید. یکی از رایج‌ترین سیستم‌های تهویه مطبوع که در خانه‌های بدون کانال به عنوان افزودنی به سیستم گرمایشی و سرمایشی فعلی شما به خوبی کار می‌کند، سیستم تهویه مطبوع اسپلیت است. در این سیستم ها بعضی اوقات از فن کویل داکت استفاده می شود.

دستگاه تهویه مطبوع اسپلیت از دو بخش اصلی تشکیل شده است. اسپلیت از یک کمپرسور واقع در خارج و یک واحد خروجی هوا ساخته شده. بسیاری از سیستم‌های تهویه مطبوع به کانال کشی سقفی نیاز دارند اما، تهویه مطبوع اسپلیت برای اتصال فضای بیرون به واحد هوای داخلی به مجموعه‌ای از لوله ها متکی هستند و به همین دلیل است که از آنها به عنوان یک سیستم تهویه مطبوع مینی اسپلیت بدون کانال یاد می‌شود.

مزایای دستگاه تهویه مطبوع اسپلیت

یک مزیت بزرگ برای سیستم‌های تهویه مطبوع اسپلیت، گزینه گسترش سیستم با خروجی‌های هوای اضافی برای اتاق‌های دیگر است. هر کدام دارای ترموستات خاص خود هستند که به کنترل فردی اجازه می‌دهد تا در صورت نیاز روشن یا خاموش شود، همچنین به عنوان نصب تهویه مطبوع چند اسپلیت شناخته می‌شود.

فرق سیستم VRF با هیت پمپ

هم سیستم‌های VRF و هم هیت پمپ‌ها منبع هوای کوچک‌تر، کمپرسورها و فن‌هایی با سرعت متغیر دارند، با نسبت دور برگشتی تقریباً ۳:۱ (نسبت حداکثر به حداقل سرعت)، بنابراین نام «متغیر» واقعاً برای هر دو سیستم بزرگ و کوچک اعمال می‌شود. اما تفاوت های مهمی وجود دارد. به طور کلی، سیستم های VRF در محدوده ۳-۱۴ تن هستند، در حالی که سیستم های کوچکتر تهویه مطبوع هیت پمپ‌ در محدوده ۱.۵-۴ تن هستند. تناژ به ظرفیت اسمی سرمایش واحد خارجی اشاره دارد. سیستم های VRF معمولاً ۳ فاز الکتریکی هستند، در حالی که هیت پمپ‌ها کوچکتر معمولاً تک فاز هستند.

سیستم‌های تهویه مطبوع VRF توانایی عملکرد همزمان در گرمایش و سرمایش، بازیابی گرما از مناطق خنک‌کننده و تحویل آن به مناطق گرمایشی را دارند و بنابراین در صورت نیاز به کار همزمان، در مصرف انرژی صرفه‌جویی می‌کنند. در ساختمان‌هایی با چندین ساکن، سیستم‌های کوچک‌تری را می‌توان به ساکنین مختلف اختصاص داد، که این امر نسبت دادن بار الکتریکی (و اندازه‌گیری) به ساکنین خاص را تسهیل می‌کند. نشت مبرد نیز در سیستم های کوچکتر تهویه مطبوع هیت پمپ‌ آسان تر است. سیستم های کوچکتر تهویه مطبوع هیت پمپ‌ بازدهی کمی بالاتر دارند، در محدوده ۱۰-۱۱ HSPF (ضریب عملکرد فصلی گرمایش)، که کمی بیش از ۱۱ به اوج می‌رسد.

هزینه نصب تهویه مطبوع هیت پمپ‌ به طور قابل توجهی کمتر از هزینه نصب شده سیستم های VRF به ازای هر فوت مربع ساختمان است. سیستم‌های تهویه مطبوع هیت پمپ‌ کوچک‌تر معمولاً حداکثر هشت واحد داخلی را در خود جای می‌دهند (و گاهی اوقات حداکثر برای هر سازنده‌ای کمتر از هشت واحد است). از سوی دیگر، سیستم های VRF تا ۱۲ واحد داخلی در هر سیستم را پشتیبانی می‌کنند.

سیستم های تهویه مطبوع هیت پمپ‌ کوچکتر طول لوله تا حدود ۲۵۰ فوت را می دهد، در حالی که سیستم های VRF اجازه لوله گذاری تا ۵۰۰ فوت یا بیشتر را می دهند. سیستم های کوچکتر طول لوله های عمودی را تا حدود ۵۰ فوت اجازه می‌دهند، در حالی که سیستم های VRF می توانند طول لوله های عمودی بیش از ۱۵۰ فوت را مجاز کنند.

کدام بهتر است؟

برای ساختمان‌های کوچک‌تر، و برای ساختمان‌هایی مانند ساختمان‌های چند خانواده و هتل‌ها، سیستم‌های تهویه مطبوع هیت پمپ‌ کوچک‌تر منطقی هستند و کارایی بالاتری را با هزینه نصب کمتر ارائه می‌کنند. برای ساختمان‌های بزرگ‌تر، سیستم‌های VRF بزرگ‌تر ظرفیت‌های بزرگ‌تر و ویژگی‌های پیشرفته‌تری مانند بازیابی گرما از گرمایش و سرمایش همزمان، طول لوله‌های طولانی‌تر و واحدهای داخلی بیشتر در هر سیستم را ارائه می‌دهند.