رنو و پژو می‌توانند دوباره به ایران برگردند| نباید مانع ورود سرمایه‌گذاری خارجی به کشور شد

بازار؛ گروه خودرو: حدود سه سال پیش، زمانی که ترامپ خروج از برجام را اعلام کرد، خودروسازی و قطعه سازی اولین صنایعی بودند که مورد تحریم‌های خصمانه آمریکا قرار گرفتند. حالا به تازگی روزنامه وال استریت ژورنال به نقل از یکی از مقامات اروپایی خبر داده که آمریکا تمایل دارد برخی از تحریم‌های صنایع از جمله خودروسازی ایران را کاهش دهد. بنابراین در صورتی که این خبر صحت داشته باشد؛ می‌توان امید داشت که صنعت خودرو کشور بعد از تحمل سه سال محدودیت بین‌المللی، بالاخره از انزوا خارج می‌شود و دوباره مشارکت‌های بین‌المللی خود را از سر می‌گیرد.

بر همین اساس اکنون زمزمه‌هایی از سوی کارشناسان و فعالان صنعت خودرو و قطعه سازی شنیده می‌شود که در صورت بازگشت دوباره خودروسازانی که با تحریم‌ها نسبت به تعهد خود بدعهدی کردند و از ایران خارج شدند باید چه تصمیمی گرفت؟ آیا می‌توان دوباره به خودروسازانی همچون رنو و پژو اعتماد کرد؟ سوالی که محمدرضا نجفی منش، رئیس انجمن صنایع همگن نیرومحرکه و قطعه‌سازان خودرو در گفتگو با بازار ضمن پاسخگویی به آن در خصوص برنامه ریزی برای آینده صنعت خودرو توضیح می‌دهد.

* به نظر می‌رسد زمان آن رسیده که تحریم‌های خصمانه آمریکا علیه صنعت خودرو ایران که در زمان ریاست جمهوری دونالد ترامپ اعمال شد کاهش یابد؛ به نظرتان با تغییر سیاست‌های بین‌المللی و حذف این تحریم‌ها، همکاری ایران با خودروسازان و قطعه سازان خارجی باید به چه نحوی باشد که دوباره شاهد بدعهدی و خروج آن‌ها از کشور نباشیم؟  
نخست، درحال حاضر در دنیا شاهد این هستیم که صنایع با یکدیگر ادغام می‌شوند؛ در صنعت خودروسازی نیز دیدیم که پژو، کرایسلر و فیات با یکدیگر مجموعه جدیدی را ایجاد کردند. رنو و نیسان نیز با یکدیگر همکاری دارند. بنابراین صنایع دنیا برای کاهش هزینه‌ها، بهره مندی از توانمندی‌های یکدیگر و ایجاد نوآوری مسیر ادغام را در پیش گرفته‌اند.

  متاسفانه در ایران همه نگران این هستند  در جایی انحصار ایجاد شود و با همین نگرانی مانع بهره مندی از تمام ظرفیت‌ها می‌شوند؛ دیدگاهی که نوع دیگری از آن در دنیا مورد توجه است و هیچ کسی نگران انحصارسازی در این زمینه نیست. بنابراین همه به دنبال افزایش همکاری و استفاده از ظرفیت‌های همدیگر هستند

با این تفاسیر در ایران و در قدم اول باید این فرهنگ را در داخل کشور ایجاد کنیم و به مسئولان نیز بقبولانیم که ادغام خودروسازان یک ضرورت است که بتوانند از تمام ظرفیت ها بهره ببرند. متاسفانه در ایران همه نگران این هستند  در جایی انحصار ایجاد شود و با همین نگرانی مانع بهره مندی از تمام ظرفیت‌ها می‌شوند؛ دیدگاهی که نوع دیگری از آن در دنیا مورد توجه است و هیچ کسی نگران انحصارسازی در این زمینه نیست. بنابراین همه به دنبال افزایش همکاری و استفاده از ظرفیت‌های همدیگر هستند.

دوم، در مورد همکاری های بین المللی چین و هند را بررسی کنید؛ خواهید دید که صنایع این کشورها با شرکت های رده اول جهانی وارد همکاری شدند و این موضوع باعث شد که این کشورها را حداقل ۱۰ گام جلو روند. البته در ایران هم چنین تجربه‌ای را داشتیم و با شرکت خودروسازی پژو، رنو و هیوندای همکاری کردیم. بنابراین در پاسخ به سوال شما باید بگویم که همان شرکت هایی که با ایران در گذشته کار کردند نیز می توانند دوباره بیایند و وارد همکاری شوند. اما با شرط و شروط؛ شرط اول این است که جبران زیان های گذشته را انجام دهند. البته این را می دانیم که  این شرکت ها با پای خودروشان نرفتند؛ حتی پژو و رنو آمده اند در ایران سرمایه گذاری انجام داده و پول آورده اند. بنابراین این شرکت ها با پای خودشان از ایران خارج نشدند و این فشار قلدری همچون ترامپ، رئیس جمهور آمریکا بود که آن‌ها را وادار کرد ایران را ترک کنند.

* با این تفاصیل مخالف ورود دوباره شرکت‌هایی که در گذشته نسبت به تعهداتشان به صنعت ایران بدعهدی کردند نیستید و معتقدید آن‌ها هم چاره دیگری جز خروج نداشتند؟ با این شرایط در صورت بازگشت این خودروسازان یا ورود هر خودروساز دیگری به کشور باید چه تدابیری در قراردادها اندیشیده شود که دوباره با یک تغییر سیاسی شاهد از دست رفتن تمام برنامه ریزی‌های صنعت نباشیم؟
باید حواسمان جمع باشد و به نحوی با آن‌ها وارد معامله شویم که نخست؛ تکرار چنین اتفاقاتی را پیش بینی کنیم تا جلوی ضرر و زیان حاصله را بگیریم. دو؛ نیاز است که توان خودمان را افزایش دهیم. نباید دنبال راحت طلبی باشیم و با باز شدن دوباره درها به سراغ واردات قطعات حاضر و آماده برویم. باید دانش فنی را فرا بگیریم و آن توانمندی‌هایی که داریم را ارتقا دهیم و توانمندی هایی را هم که نداریم از کشورهای دیگر وارد کنیم.

چرا هیچ کسی هند را تحریم نمی کند؟ برای اینکه هندی‌ها به قدری پیشرفت کرده اند که با تحریم هم می توانند راهشان را ادامه دهند. بنابراین با بازگشت شرکت‌های خارجی به کشور نه تنها باید دانش آن‌ها را فرا گیریم، بلکه نیاز است بخشی از بازار نیاز آن‌ها را در دست بگیریم

چرا هیچ کسی هند را تحریم نمی کند؟ برای اینکه هندی‌ها به قدری پیشرفت کرده اند که با تحریم هم می توانند راهشان را ادامه دهند. بنابراین با بازگشت شرکت‌های خارجی به کشور نه تنها باید دانش آن‌ها را فرا گیریم، بلکه نیاز است بخشی از بازار نیاز آن‌ها را در دست بگیریم و شرایط بده بستان را فراهم کنیم. نباید همچون گذشته که ارز می‌دادیم و قطعه تحویل می‌گرفتیم پیش رویم.

خودروسازان قطعاتشان را از منابع مختلفی تامین می‌کنند، باید به جایی برسیم که همانطور که آن‌ها به ما قطعه تحویل می‌دهند، قطعه‌سازان کشور نیز به آن‌ها قطعه تحویل دهند. بنابراین تاکید دارم که نباید راه را بر هیچ کسی ببندیم و باید از خودروسازانی که برای همکاری پیش قدم می شوند استقبال هم کنیم. چون می دانیم چرا قطع رابطه کردند، بخاطر آن مشکلات و فشارهای آمریکا بر روی این ماجرا بوده است. تجربه این موضوع به ما کمک می کند که جلوتر رویم اما باید حواسمان باشد تا از این فرصت استفاده کنیم تا توان فنی خودمان را افزایش دهیم و به جایی برسانیم که اگر روزی روزگاری دوباره چنین اتفاقی رخ داد کمترین ضرر و زیان را در این بخش داشته باشیم.

ضروری است که خودروساز برای هر مدل خودرو فقط با یک تامین کننده قرارداد همکاری داشته باشد و از طراحی و خدمات تا فروش را به همان مجموعه بسپارد

* جدا از موضوع بازگشت خودروسازان خارجی به کشور و با توجه به اینکه در ابتدای سال ۱۴۰۰ هستیم چه پیشنهادی به عنوان پیشکسوت و تولیدکننده قطعات خودرو دارید؟ به نظرتان تعاملات قطعه‌سازان و خودروسازان در چه بخش‌هایی نیاز به تقویت تا اصلاح دارد؟
در ابتدای این سال جدید می خواهیم که تصمیمات بهتری در حوزه خودروسازی و قطعه سازی از سوی مسئولان اتخاذ شود. تصمیماتی که می تواند شامل ارتباط بهتر صنعت خودرو با قطعه سازی باشد.

نخست؛ خودروسازان باید بتوانند قیمت ها را به موقع تعدیل کنند. دو؛ برای یک خودرو یک سورس بیشتر تعیین نکنند. البته ممکن است پنج تولیدکننده ترمز خودرو داشته باشیم اما ضروری است که خودروساز برای هر مدل خودرو فقط با یک تامین کننده قرارداد همکاری داشته باشد و از طراحی و خدمات تا فروش را به همان مجموعه بسپارد.

همچنین نیاز است که خودروسازی بتواند به موقع پرداخت هایش را انجام دهد. الان خریدهای قطعه سازان نقد و حتی با پیش پرداخت همراه است. یعنی پول را پرداخت می کنیم و سه ماه بعد خریدها را دریافت می کنیم. این اتفاق صحیح نیست که جنس را تحویل دهیم و پنج تا شش ماه بعد پول آن را بگیریم؛ این فشار خیلی سنگینی را برای ادامه فعالیت به این صنعت وارد می کند.

بنابراین نیاز است که تعدیل قیمت و پرداخت پول را به موقع انجام دهند؛ همچنین و تکریم و کرامتی که ارباب رجوع در مراجعه انجام می دهد نیز باید از سوی خودروسازان تقویت شود. با این کار می توانیم بگوییم که ارتباط ما به وضعیت خوبی خواهد رسید.

علاوه بر مواردی که به آن اشاره کردم نیز نیاز است که ساخت داخل بیشتر مورد توجه قرار گیرد تا بتوانیم حداکثر استفاده را از منابع داخلی ببریم و همچون گذشته انقدر دستمان را به سمت خارجی‌ها بلند نکنیم.

برای رعایت حال مشتری نباید یک خودروساز یک خودرو را حداکثر بیش از ۱۰ سال تولید کند. محصولات باید مرتب به روز آوری شوند.  خودرویی همچون پراید، در زمانی که به ایران آمد خودرو بسیاری خوبی بود اما بعد از ۳۰ سال خودرو روز نیست

* در خصوص همکاری بهتر خودروسازان و قطعه‌سازان به مواردی اشاره کردید، برای این سال جدید فعالان صنایع خودرو و قطعه باید چه مسیری را در پیش بگیرند که مردم رضایت بیشتری از محصولات داشته باشند؟
برای رعایت حال مشتری نباید یک خودروساز یک خودرو را حداکثر بیش از ۱۰ سال تولید کند. محصولات باید مرتب به روز آوری شوند.

 خودرویی همچون پراید، در زمانی که به ایران آمد خودرو بسیاری خوبی بود اما بعد از ۳۰ سال خودرو روز نیست. یا برای مثال پیکان که سال ۴۶ آمد، خوب و به روز بود اما بعد ۴۰ سال آن خودرو دیگر به روز نیست. بنابراین باید به نحوی پیش برویم که هر خودرو بیش از ۱۰ سال تولید نشود. البته تامین قطعات یدکی انجام خواهد شد اما تولید محصولات جدید در خودروسازی ها باعث می شود که بخش تحقیق و توسعه فعال باشد تا مدل های جدید و به روز تولید شوند.

الان از نظر تکنولوژی روز خیلی عقب نیستیم، یعنی تکنولوژی‌های روز همچون ترمز های ABS و سنسورها و غیره را در خودروهایمان استفاده می کنیم اما دنیا منتظر ما ننشسته است که به همین اکتفا کنیم. خودروهای جدید می آیند و شاید تا ۱۰ سال آینده نیاز باشد خودروهایمان ۳۰ تا ۴۰ درصد برقی شوند

الان از نظر تکنولوژی روز خیلی عقب نیستیم، یعنی تکنولوژی‌های روز همچون ترمز های ABS و سنسورها و غیره را در خودروهایمان استفاده می کنیم اما دنیا منتظر ما ننشسته است که به همین اکتفا کنیم. خودروهای جدید می آیند و شاید تا ۱۰ سال آینده نیاز باشد خودروهایمان ۳۰ تا ۴۰ درصد برقی شوند و از الان باید خودمان را آماده این کار کنیم.

الان خودروها به سمت دیجیتالی شدن پیش می روند و باید برای این کار خودمان را آماده کنیم. خودروهای خودران به میدان آماده اند و باید برای این بخش هم آماده شویم. سیستم های هوشمند در حال توسعه هستند که خوشبختانه در این سیستم ها ایران و دنیا باهم همزمان کار می کنند. یعنی خودرو درحال حرکت باید سیستم هوشمندی داشته باشد تا زمانی که یک خودرو از فرعی درحال ورود به خیابان اصلی است را هشدار دهد.