به گزارش بازار، درآمد اسمی خانوارهای شهری و روستایی در کل دوره صعودی و تقریبا تصاعدی بوده، اما درآمد حقیقی هر دو گروه روند نزولی را تجربه کرده است.
در بازه زمانی مذکور، مخارج حقیقی خانوار شهری و روستایی به طور متوسط سالانه کاهش ۱.۸ و ۴درصدی را تجربه کرده است.
شاخص رفاه اجتماعی سن خانوارهای شهری و روستایی، براساس مخارج حقیقی نیز در این بازه زمانی به طور متوسط سالانه به ترتیب ۱.۵ و ۳.۷درصد کاهش یافته است.
این شاخص نشان می‌دهد که الگوی مصرف واقعی مردم، تحت‌تاثیر درآمد، تورم و ترجیحات مصرفی چه تغییری کرده است.
کاهش شاخص رفاه اجتماعی سن براساس مخارج حقیقی در ایران نشان‌دهنده افت قدرت خرید و مصرف واقعی خانواده‌هاست.
در سال‌های گذشته، عوامل مختلفی مانند تحریم‌های اقتصادی، نابسامانی اقتصاد کلان و تورم‌های بالا و مزمن موجب شده‌اند تا قدرت اقتصادی ایرانیان کاهش و نرخ فقر افزایش یابد.
مرکز پژوهش‌های توسعه و آینده‌نگری در گزارش «برآورد بررسی شاخص‌های رفاهی خانوارهای شهری و روستایی در دو دهه اخیر» ابعاد مختلف این مساله را مورد بررسی قرار داده است.
روند نزولی درآمد و مخارج حقیقی شهرنشینان
بررسی‌های این گزارش نشان می‌دهد که درآمد کل سالانه اسمی خانوارهای شهری از ۴میلیون و ۷۰۰هزار تومان در سال ۱۳۸۳ به ۱۱۲میلیون و ۴۰۰هزار تومان در سال ۱۴۰۰ رسیده است.
میزان افزایش متوسط درآمد کل سالانه اسمی خانوارهای شهری در این دوره برابر ۲۲۸۷درصد بوده که به معنای آن است که در بازه زمانی مذکور، سالانه به‌طور متوسط ۲۰.۵درصد، درآمد اسمی خانوارهای شهری افزایش یافته است.
نکته قابل‌توجه آن است که رشد شاخص قیمت در کل دوره ۲۲۸۹درصد، یعنی بیش از رشد درآمد اسمی بوده است.
به همین دلیل می‌توان به‌راحتی حدس زد که درآمد حقیقی در مناطق شهری، برخلاف درآمد اسمی، روند نزولی را تجربه کرده است.
براساس این گزارش، درآمد حقیقی خانوارهای شهری کشور از ۳۲میلیون و ۳۰۰هزار تومان در سال ۱۳۸۳ به ۳۲میلیون و ۱۰۰هزار تومان در سال ۱۴۰۰ رسیده است.
همچنین، نگاه جزئی‌تر به روند درآمد حقیقی خانوارها در مناطق شهری نشان می‌دهد که بیشترین میانگین درآمد حقیقی مربوط به دولت نهم و برابر ۳۳میلیون و ۹۰۰هزار تومان به قیمت ثابت سال ۱۳۹۵ است.
همچنین، کمترین درآمد حقیقی خانوارهای شهری در دوره ۱۳۹۳-۱۳۹۲، یعنی دولت یازدهم است که درآمدی معادل ۲۹میلیون و ۵۰۰هزار تومان بوده است.
متوسط مخارج کل سالانه حقیقی یک خانوار شهری در سطح کشور از ۳۶میلیون و ۷۰۰هزار تومان در سال ۱۳۸۳ روند نسبتا نزولی را طی کرده و به ۲۶میلیون و ۸۰۰هزار تومان در سال ۱۴۰۰ رسیده است.
میزان کاهش متوسط مخارج کل سالانه حقیقی خانوار شهری در کل بازه زمانی ۲۶.۸درصد و متوسط سالانه آن در این دوره ۱۸ساله، ۱.۸درصد بوده است.
سقوط رفاه روستایی‌ها
براساس این گزارش، درآمد اسمی خانوار روستایی در سال‌های ۱۳۸۳ تا ۱۴۰۰ روند صعودی داشته و از ۲میلیون و ۷۰۰هزار تومان در سال ۱۳۸۳ به ۶۳میلیون و ۷۰۰هزار تومان در سال ۱۴۰۰ رسیده است.
با این حال، درآمد حقیقی خانوارهای روستایی روند نزولی داشته و از ۲۲میلیون و ۸۰۰هزار تومان در سال ۱۳۸۳ به ۱۶میلیون و ۹۰۰هزار تومان در سال ۱۴۰۰ رسیده است.
مخارج کل اسمی خانوار روستایی در بازه زمانی مذکور افزایش یافته و از ۳میلیون و ۴۰۰هزار تومان در سال ۱۳۸۳ به ۸۲میلیون و ۹۰۰هزار تومان در سال ۱۴۰۰ رسیده است.
این در حالی است که مخارج حقیقی روندی نزولی داشته و از ۲۸میلیون و ۲۰۰هزار تومان در سال ۱۳۸۳ به ۱۴میلیون تومان در سال ۱۴۰۰ رسیده است.
همانند مخارج حقیقی خانوارهای روستایی، رفاه اجتماعی حقیقی سن خانوار روستایی روند نزولی داشته، به گونه‌ای که به طور متوسط سالانه ۳.۷درصد کاهش یافته است.
در نهایت می‌توان گفت که بیشترین مقدار شاخص رفاه اجتماعی حقیقی خانوارهای روستایی در سال ۱۳۸۳ و کمترین مقدار آن در سال ۱۳۹۹ بوده است.
پشت پرده رشد اسمی درآمدها
شاخص رفاه اجتماعی سن (Sen Index) معیاری برای سنجش رفاه اجتماعی است که توسط آمارتیا سن، اقتصاددان هندی، ارائه شده است.
این شاخص به منظور ارزیابی رفاه اجتماعی در یک جامعه، علاوه بر درآمد، به توزیع درآمد نیز توجه می‌کند.
این شاخص نشان می‌دهد که میانگین درآمد واقعی جامعه با در نظر گرفتن میزان نابرابری درآمدی چقدر به رفاه عمومی تبدیل شده است.
این گزارش بیان می‌کند که رفاه اجتماعی سن براساس درآمد حقیقی کل سالانه خانوار شهری به صورت کلی روند نوسانی با روند کلی صعودی داشته؛
به طوری که از ۱۹میلیون و ۹۰۰هزار تومان در سال ۱۳۸۳ (به قیمت‌های ثابت سال ۱۳۹۵) به ۲۱میلیون و ۲۰۰هزار تومان در سال ۱۴۰۰ رسیده است.
طی دوره مورد بررسی، شاخص رفاه اجتماعی خانوارهای شهری دارای دو نقطه اوج و دو نقطه کف بوده است.
نخستین نقطه اوج در سال ۱۳۹۰ و با مقدار ۲۲میلیون و ۳۰۰هزار تومان رخ داده است.
پس از آن، شاخص با یک روند نزولی به پایین‌ترین سطح خود در سال ۱۳۹۲، یعنی ۱۸میلیون و ۹۰۰هزار تومان، کاهش یافته که کمترین میزان رفاه اجتماعی در این دوره به شمار می‌آید.
افزایش مستمر در چهارسال بعد، مقدار تابع را به ۲۲میلیون و ۳۰۰هزار تومان، یعنی نقطه اوج دوم در سال ۱۳۹۶، رسانده است.
با این حال، روند نزولی مجددا آغاز شده و این شاخص در سال ۱۳۹۸ به ۱۹میلیون و ۳۰۰هزار تومان رسیده است.
به صورت کلی می‌توان گفت که روند رفاه اجتماعی حقیقی سن بر مبنای مخارج کل خانوار شهری به طور متوسط سالانه ۱.۵درصد رشد منفی داشته است.
نظر شما