کووید ۱۹ و افزایش بی خانمان ها در ایالات متحده امریکا

فاطمه محمدی پور؛ بازار – سایت تحلیلی نشنال اینترست اخیرا مقاله ای با قلم «کرک مک کلور» استاد برنامه ریزی شهری  دانشگاه کانزاس در مورد تاثیر کووید ۱۹ بر مستاجرهای آمریکایی منتشر نموده است. ترجمه متن کامل مقاله در ادامه آمده است.

امدادرسانی اضطراری به مستاجرها در سراسر آمریکا ممکن است از آنها در مقابل تهدید اخراج در طی بحران کروناویروس محافظت کند - اما این کمک و حفاظت به مدت طولانی دوام نخواهد داشت. تعطیلی اقتصادی ضروری در پی شیوع ویروس کرونا و بیماری همه گیر COVID-۱۹ توانایی میلیون ها خانواده و افراد را در پرداخت اجاره خانه به موجرهای خود تضعیف کرده است. باید گفت اقدامات فعلی برای کاهش مشکلات مستاجرها در تابستان ادامه نخواهد داشت و کشور را در معرض خطر افزایش بی خانمان ها قرار می دهد.

بحران فعلی همچنین به صاحبخانه ها، کسانی که ممکن است برای باز پرداخت وام، مالیات املاک و سایر هزینه های اساسی تلاش کنند، آسیب می زند. باز هم، اقدامات ارائه شده توسط کنگره محدود می باشد. برای انجام هرگونه اقدامی که تأثیر واقعی داشته باشد، باید مشکلات پیش روی مستاجران و صاحبخانه ها را حل نمود. چنین راه حلی ممکن است در برنامه کوپن انتخاب مسکن – برنامه ای ۴۰ ساله که در آن خانواده های کم درآمد قادر به تهیه مسکن اجاره ای در بازار خصوصی هستند – مشهود باشد. این برنامه کوپن انتخاب مسکن درواقع  برنامه کمکی  فدرال برای کمک به خانواده های کم درآمد، مسن و افراد معلول که استطاعت مالی ندارد می باشد.

بحران اجاره

ویروس کرونا بحران قیمت مسکن در حال حاضر شدید را وخیم تر می کند. جدیدترین داده ها نشان می دهد که ۱۰.۷ میلیون خانوار آمریکایی، یک چهارم کل اجاره نشین ها، بیش از نیمی از درآمد خود را صرف اجاره خانه می کنند، از جمله ۵۶٪ کل اجاره کنندگان کمتر از ۳۰،۰۰۰ دلار در سال درآمد دارند. بیش از ۲.۳ میلیون مستاجر سالانه بی خانمان می شوند. در هر شب، بیش از ۵۰۰۰۰۰ نفر بی خانمان هستند. از زمان تعطیلی اقتصاد در اثر بیماری کووید ۱۹، بیش از ۲۰ میلیون نفر برای دریافت مزایای بیکاری اقدام کرده اند و احتمالاً این تعداد در هفته های آینده بیشتر می شود.

افرادی که بیشتر در معرض خطر از دست دادن شغل خود می باشند، افرادی هستند که در صنایع خدماتی کم هزینه مانند رستوران ها، هتل ها، خدمات شخصی و بخش خرده فروشی کار می کنند. آنها همچنین توان کافی برای پرداخت اجاره خانه های خود ر ندارند. بسیاری از این کارگران در ماه های آینده برای پرداخت اجاره خانه به مالکان تلاش خواهند کرد. از سال ۲۰۱۹، فدرال رزرو گزارش داد که حدود ۴۰٪ از کل خانوارها نمی توانند هزینه ۴۰۰ دلاری اجاره خانه را بدون قرض گرفتن وجوه یا فروش دارایی پرداخت نمایند. در تلاش برای کمک به خانواده ها و مشاغل آسیب دیده از سقوط اقتصادی، پرزیدنت ترامپ قانون مراقبت های ۲.۲ تریلیون دلاری را در تاریخ ۲۷ مارس امضا کرد.

افزایش بی خانمان ها

قانون مراقبت ترامپ، حمایت قابل توجهی را به صاحبان خانه ارائه می دهد اما از مستاجرها حمایت قوی نمی کند.

مالکان خانه با وام های تحت حمایت دولت مورد حمایت قرار می گیرند - یعنی ۷۰٪ از کل وام های مهم و حساب شده – و آنها می توانند بدون خطر سلب مالکیت، پرداخت وام را تا ۱۲ ماه دیرتر پرداخت کنند. مستاجرها نیز برخی حمایت ها را خواهند داشت. طبق قانون مراقبت، از اخراج مستاجران به دلیل عدم پرداخت اجاره به مدت شش ماه جلوگیری می شود. علاوه بر قانون مراقبت،۱۵ ایالت از ۲۴ ایالت به طور موقت تخلیه را به حالت تعلیق - تقریباً برای همه مستاجران در حوزه قضایی خود درآورده اند.

علاوه بر این، قانون CARES یا مراقبت امداد را به شکل مزایای گسترش بیکاری و همچنین پرداخت ۱۲۰۰ دلار برای بزرگسالان واجد شرایط و ۵۰۰ دلار اضافی برای هر کودک فراهم می کند. اما بعید است حمایت از مستاجرها بیش از چند ماه ادامه یابد. علاوه بر این، وقتی موجرها از اجاره خود صرف نظر می کنند، باز هم مستاجرها مدیون آنها هستند و در تاریخ بعدی باید قیمت اجاره باید بازپرداخت شوند. این اقدامات اضطراری کمک چندانی به صاحبخانه ها در تأمین هزینه های خود نمی کند. بعد از گذشت شش ماه وام دهندگان از سلب مالکیت مالکان در صورت عدم موفقیت در پرداخت وام منع نمی شوند.

شاید بهترین راه حل این است که دولت مستقیماً مبلغ اجاره بها این شش ماه را به مالکان پرداخت کند. نکته منفی این رویکرد، امکان کمک به صاحبخانه و مستاجرانی است که به آن احتیاج ندارند. همچنین برای اجرای این برنامه به دستگاه جدیدی نیاز است که می تواند اجرای آن را به تاخیر اندازد. وکلا و سیاست گذاران راه های دیگری را برای حل بحران مسکن در مورد اجاره بها ارائه داده اند.

رویکردی که تا حدودی توسط قانون CARES اتخاذ شده است، جبران خسارت وارده بر کارگران آواره که درآمد خود را از دست داده اند می باشد. این امر می تواند با پرداخت مکرر وجه نقدی به خانوارها گسترش یابد و مزایای بیکاری می تواند افزایش یابد.

دولت همچنین می تواند کارفرمایان را مجبور کند کارگران را در لیست حقوق و دستمزد خود نگه دارند و آنهایی را که می تواند استخدام کند. اجرای این اقدامات احتمالاً ماهها طول خواهد کشید و ممکن است از نظر سیاسی عملی نباشد.

به نظر می رسد بهترین راهکار گسترش برنامه کوپن انتخاب مسکن دولت است – برنامه ای که در سال ۱۹۷۴ ارائه شد و این امکان را فراهم می آورد که خانواده های کم درآمد مسکن مورد نیاز خود را در بازار خصوصی اجاره کنند - در این صورت بیش از ۳۰٪ از درآمد خود را به اجاره  خانه اختصاص داده و مابقی اجاره بها توسط دولت پرداخت می شود. این برنامه شامل همه خانواده های کم درآمد می شود و در حال حاضر می توان از طرح  ۲.۲ تریلیون دلاری جهت گسترش برنامه کوپن انتخاب مسکن نیز استفاده نمود.

این برنامه در حال حاضر دستگاه های اداری مورد نیاز خود را نیز دارد: یک شبکه سراسری با بیش از ۳،۳۰۰ کارمند اداره مسکن با ده ها سال تجربه. در صورت گسترش بحران فعلی، برنامه کوپن انتخاب مسکن می تواند به عنوان کمک فنر برای بازار مسکن اجاره عمل کند. این برنامه برای مستاجران ثبات و آرامش ایجاد می کند و خطر جابجایی، اخراج و بی خانمانی را کاهش می دهد.  صاحبخانه ها نیز از جریان ثابت درآمد برای کمک به پرداخت وام مسکن، مالیات بر دارایی و سایر هزینه ها برخوردار می شوند.