مصطفی مالکی تهرانی_ سال نود و هشت در شرایطی شروع شد که دامنه تحریم ها هر روز تنگ تر شد و دسترسی دولت بر درآمدهای ناشی از منابع سرمایه ای آن هر روز کمتر شد. اتفاقات مختلف در سال قبل در حوزه اقتصاد یکی از بهترین تصمیمات را در حوزه اقتصاد به دولت تحمیل کرد و آن هم پیشنهاد بودجه ای بود که سهم نفت در آن به شدت کمرنگ شده بود و نوید از اقتصاد بدون نفت که آرزوی هر ایرانی دلسوز است را نوید میداد، بحث بر سر منابع درآمد دولت بالا گرفت، موافقان و مخالفان بسیاری در وصف آن سخنها گفتند و در نهایت بودجه به مجلس رفت و شد آنچه نباید میشد. در روزهای اسفند ماه که مجلسیان در صدد جمع و جور کردن اسباب خدمت بودند یک خبر از ورود یک مهمان ناخواسته زیر و رو کرد هر آنچه هر کس برای اسفند ماه آماده کرده بود.
کرونا، مهمان ناخوانده ای که دنیا را گرفتار کرد و بزرگان صنعت و اقتصاد در برابر آن سر تعظیم فرود آوردند، تنها در ایالات متحده تعداد کشتگان ناشی از این بیماری از کشتگان جنگ های اخیر آن بیشتر بود، صف های طولانی بیکارانی که به امید تکه نانی به انتظار نشستند و این صفوف در تمام دنیا شکل گرفت. و اما در ایران داستان کمی تفاوت داشت، نه غارتی شکل گرفت و نه صف تشکیل شد، جز برای خدمت. آنچنان مردم به یاری هم آمدند که گوئی دیگران هیچ کاره اند و ایشان صاحب خانه، اما این رفتار که ریشه در فرهنگ عمیق ایران دارد برای تصمیم گیران اقتصاد نشان از یک بحران بزرگ داشت.
مهمان ناخوانده ای که دنیا را گرفتار کرد تنها در ایالات متحده تعداد کشتگان ناشی از این بیماری از کشتگان جنگ های اخیر آن بیشتر بود
سندرم پسا آزادسازی سیتوکین اجتماعی
یکی از بیماری های شناخته شده سندرم سیتوکین است .اگر جامعه را به مانند یک موجود زنده در نظر بگیریم، طبیعی خواهد بود که بگوئیم وقتی یک اتفاق و یک عارضه غیر طبیعی برای آن پیش می آید، تمام ارکان آن به منظور جلوگیری از بروز بحران و در راستای دفع آن همگام و همقدم خواهند شد، اما پس از اتمام شرایط به وجود آمده، ارگانهای درگیر بیماری دچار ضعف و نخوت شده و نیاز به بازسازی دارند. مهمترین بخش درگیر که بعد از فروکش کردن بحران نیاز به بازسازی و خودسازی دارد، بخش اقتصادی کشور است، بخشی که تحریم ها گلوی نحیف آن را چنان فشرده است که نای ایستادن ندارد، بحران کرونا نیز باعث شد تا دولت در مقابل درآمدهای ناشی از مالیات که در بودجه دیده بود عقب نشینی کند و استقراض از صندوق توسعه ملی ایران نیز درمان موقت این درد خواهد بود، لاجرم تنها راهکاری که برای دولت باقی خواهد ماند همان داستان همیشگی انتشار پول است، بخشی از این انتشار که جبراً باید صورت گیرد، زیرا سود اوراق قرضه و سپرده های بانکی باید پرداخت شود و بخش عمده ای از این سود باید از این محل باشد، لذا در سال جاری این روند شدت خواهد گرفت و اگر چنین شود تورم بسیار شدیدی را در نیمه دوم سال شاهد خواهیم بود، لذا هوشمند ترین طرح از سوی دولت میتواند جمع آوری نقدینگی باشد که در ادوار قبل منتشر شده است و بهترین مکانیزم آن هم بورس و ارائه های جدید در آن خواهد بود، واتفاقی که از فردا خواهد افتاد و سهام یکی از بزرگترین شرکتهای اقتصادی عرضه میشود نشان از این درایت دارد که قصد سکانداران کشتی طوفان زده اقتصاد ایران در سال جاری، مهار تورم از طریق جمع آوری نقدینگی خواهد بود. شاید در سال جاری در این حوزه اتفاقاتی بیافتد که برای اهل بورس بسیار نادر و جالب باشد و برای خبرگان این صنعت یک سود بی نظیر و برای پخمگان این بازار یک قمار سخت. اما در سالی که در پیش رو داریم، هر فعال اقتصادی باید این تهدید را کنار خود حس کند که رقیبی قدر قدرت و به قول معروف " پول لازم" آماده است تا هر چیزی را به هر قیمتی بفروشد تا از کمند بحران فرار کند، لذا رقابت در سال جاری بین بخش خصوصی و دولت بی پول، یک رقابت سخت و نفس گیر خواهد بود، اگر بخش خصوصی بتواند از این ماراتن نیز به سلامت! عبور کند شاید بتوان امید داشت که این رقیب سر سخت تا چند سال نای رقابت نخواهد داشت. عرضه شستا شاید تا صد تا نیز ادامه یابد!!
نظر شما