دو نمای کاملا متفاوت از یک «حسن روحانی»

مهدی محمدی؛ بازار: این دو نمای کاملا متفاوت است از «یک» حسن روحانی. نخست یک حسن روحانی با اعتماد به نفسی تمام عیار و متکی به انواع حمایت های سیاسی و رسانه ای، علیه اوضاع آشفته ای که از نظر او ریشه در شلختگی و بی برنامگی مسئولین وقت دارد، در برابر دوربین های تلوزیونی چندین قسم جلاله را پشت سر هم ردیف می کند و درست همانگونه که مشاورانش طراحی کرده اند، جمله را بر زبان جاری کرده و می گوید: « والله العلی العظیم اگر مشکلات این کشور راه‌حل نداشت من کاندید نمی‌شدم». نما و شرایطی که متاسفانه مخاطب را به باورپذیری عجیبی می رساند.
این نمایی از همان حسن روحانی است که چندی پیشتر از همین صحنه، کلیدش را در گفتگوی تلوزیونی در برابر چشمان میلیونها بیننده از جیبش برداشته  و تاکید کرده بود که این همان کلید حل مشکلات کشور است و در همان روزهاست که داستان عملکرد صد روزه ای را مطرح می کند که بعدها مجبور می شود به کل چنین داستانی را تکذیب کند که هرگز و هیچگاه چنین ایده ای را بر زبان نیاورده است.
اما نمای دوم از این «حسن روحانی»، نمایی است که او را در آخرین سال ریاست جمهوری اش در جلسه ستاد هماهنگی اقتصادی دولتش نشان می دهد که در برابر مردمی که در سخت ترین روهای اقتصادی و معیشتی چشم به او دوخته اند، در روزگاری کرونا گرفته و تحریم زده، بدون آن که نیازی به قسمی جلاله  داشته باشد، از متخصصین، سایر قوا و همه کسانی که توانش را دارند می خواهد اگر راه حل برای مشکلات کشور دارند، ارایه دهند که دولت از آنها استقبال می کند!
نمای اول: روحانی کاندیدا، برای رئیس جمهور شدن :  والله العلی العظیم اگر مشکلات این کشور راه‌حل نداشت من کاندید نمی‌شدم.
نمای دوم: روحانی رئیس جمهور در سال پایانی:  دولت، از همه طرح ها و پیشنهادات سایر قوا، فعالان و متخصصین اقتصادی در حل معضلات مردم استقبال می کند.
این دو نما، در واقع تمام داستان دوران ریاست جمهوری مردی است که مردم با شعار روحانی مچکریم به او دل بسته بودند و اگر این مردم می دانستند که همین روحانی قرار است در یک زمانی آنها را به سوی بورس و سرمایه گذاری در آن فرا بخوانند و در چند روزی دیگر، در همان بورس، پولهایشان ذره ذره پودر شود، و از این رهگذر، فقط قرار باشد کسری بودجه دولت جبران شود، قطعا هیچگاه سمتش نمی آمدند. یا اگر می دانستند که قرار است مطالبه شان از برجام را با تمثیل سیب و گلابی پاسخ دهد و یا شاید هم به سخره بگیرد  و آنها را به آینده ای محولشان کند که در آن نیز جز فحش دادن به کاخ سفید، توصیه ای دیگر نیابند، حتما تصمیم دیگری می گرفتند. و یا حتی اگر می دانستند همین روحانی قرار است وعده صد روزه را کاملا تکذیب کرده و ان را داستان ساخته و پرداخته دیگران بداند، حتما به گونه ای دیگر می اندیشیدند. حالا همین مردم باید برای رئیس جمهورشان راهکار هم ارائه دهند. راهکاری برای برون رفت از مشکلاتی که بانی بخش عمده ای از انها، همین دولت محترم و گرانمایه است. مشکلاتی از قبیل تورم، که آمارهای رسمی اش از بالای ۴۰ درصد حکایت دارد و آمارهای غیر رسمی و واقعی اش از عددی سه رقمی.
حالا این مردم باید برای رئیس جمهورشان راهکار ارائه دهند! هر چند استعلام از مردم و استفاده از نظرات آنها در آیین دولتداری امری محترم و معروف است، اما همگان می دانند فاصله این آیین با شرایطی که دولت ایجاد کرده است، تا چه اندازه است و این دو  چقدر باهم متفاوتند.