مهران ابراهیمیان؛ بازار: دربخش اول گفت وگو دکتر علی اژدکش رییس اتحادیه کفش های ماشینی و لاستیکی به قوانین کیلویی که مانع از برند سازی در این صنعت می شود پرداخت. همچنین به چرایی عدم ورود برندهای خارجی به قصد تولیدو حضور در بازارهای منطقه ای اشاره شد. همچنین از موانع برند سازی و صنعت کفش تعیین حاشیه سود غیر معقول عنوان شد که ناشی از قدرت چانه زنی سایر صنوف بوده و متاسفانه صنعت کفش در اینباره مهجور است. بخش دوم این گفت به مسایلی چون تبلیغات در صداو سیما، انتظارات از وزیر جدید و ضعف نیروی متخصص در صنعت کفش پرداخته ایم. مشروح بخش پایانی این گفت و گو را درادامه می خوانید:
* شما در بخش اول گفت وگو به تسهیلات لازم در وارد مواد اولیه و صادرات مجدد برندهای خارجی اشاره کردید در حالی که در همین سالها بسیاری شکر وارد کردند و نبات و شکلات صادر کردند، گندم وارد کردند با نرخ ارزان و شیرینی و کیک با نرخ ازاد صادر کردند. این صنعت با سایر صنایع چه تفاوتی دارند؟
با توجه به مشکلات ساختاری که در این صنعت وجود دارد، نمی توان این صنعت را با سایر صنایع که مقطعی وارد می شوند، مقایسه کنیم. دراین صنعت، سهم بازار داخلی، مُد، کیفیت، قیمت منطقی و... مهم هستند. با بحث این که آهن بیاید و شمش برود خیلی متفاوت است. ما نیازمند شرایط با ثبات نسبی و مناسب هستیم و اگر نرخ ارز بالا برود در این میان می توانیم بازار خود را گسترش بدهیم.
به علاوه تعریف تولید درکشور متفاوت با سایر کشورها است و مد نظر سیاستگذار بیشتر چیزی شبیه تولیدات کشاورزی است. در حالی که صنعت کفش نوعی سر هم کردن مواد اولیه مختلف است. سیاستگذاری های حمایتی و تعریفمان از تولید را باید اصلاح کنیم. امروز رب گران می شود، صادرات گوجه را ممنوع می کنیم. نیاز به ارزهای صادراتی پیدا می کنیم، گوجه را صادر می کنیم. به طور کلی سیاست درستی در حوزه تولید نداریم . تخم مرغ گران می شود صادرات را ممنوع می کنیم. مطمئن باشید با این نوع سیاستهای مقطعی نمیتوان برای بازار برنامه ریزی کرد و بازارهای هدف را در دراز مدت نگه داشت، لذا در بازار بی ثبات تولید با نگاه بلند مدت توجیه خود را از دست می دهد.
باید دولت یک فضای حمایتی هدفمند و با ثبات ایجاد کند درست مثل ترکیه تا تولید کننده نیز سرمایه خود را برای تولید باکیفیت بیاورد.
در نمایشگاه ایرانی که برگزار کردیم وقتی شرکت ترکیه ای شرکت می کند، داخل نمایشگاه نماینده سفارت می آید واز من در دفتر ستاد نمایشگاه تاییدیه می گیردو همان جا نقدا ۵۰ درصد هزینه شرکت در نمایشگاه را به تولید کننده می دهد و با بازار یابی به اشتغال و اقتصاد کشورش کمک می کند.
* در صدا و سیما یک نوع برند تبلیغات گسترده دارد که قیمتش نیز نسبت به کالاهای مشابه بازار گران تر است، آیا این روش درستی برای برند سازی هست؟ کیفیت این محصولات را تایید می کنید؟ چرا فقط یک برند از چنین امکانی برخوردار است؟
این موضوع صرفا یک کار اقتصادی و یک نوع بازار یابی است. ما بارها در صداو سیما در باره این قالب از تبلیغات صحبت کرده ایم و خواهش کرده ایم که لا اقل از اتحادیه یک استعلام هم بگیرید. از مراجع فنی بپرسید. چه طور نمی توان یک دارو را بدون تاییدیه تبلیغ کرد؟ درستی ادعاها را جویا شوید. کما این که بعدها ما با شکایات متعدد مواجه می شویم ونمی توانیم جوابگو باشیم.
* باید تبلیغ در صدا و سیما ی ملی طوری باشد که بیننده با چشمان بسته به آن اعتماد کند و باور داشته باشد و آن هم ادعا هم درست باشد.
به علاوه فضا را طوری فراهم کنیم که برای فعالان خرد و متوسط نیز بتوانند از این امکانات بهره مند شوند. شما درهر جای دنیا که ببینید ۸۰ درصد تبلیغات در صنعت مُد است (در کفش و لباس و لوازم خانگی و... ) ۲۰ درصد هم بر می گردد به مواد خوراکی و تکنولوژی است. در حالی که در ایران این موضوع برای صنایع ما کمتر از ۲۰ درصد و برای شوینده ها و پفک و ... بیش از ۸۰ درصد است، زیرا ما در این صنایع ضعیف عمل کرده ایم و سیاستگذاری ها غلط بوده است.
* آیا این موضوع به این دلیل نیست که شوینده ها توانسته اند در برند سازی موفق باشند اما در صنعت کفش نگاه سنتی همچنان حاکم است؟ آیا این به موضوع ضعف تخصص و علم در این صنعت نیست؟
ممنونم که این سئوال را کردید. در زمان حاضر وزارت علوم کار خودش را می کند وزارت صمت کار خود را، ما بارها این را گفتیم که وزارت علوم باید در خدمت صنعت باشد. ما پیشنهادمان این است که چند تا صنعت با قابلیت اشتغال زایی، ارزش افزوده بالاتری دارند، بومی شده اند و زنجیره تامینشان حداقل وابستگی به خارج دارند را انتخاب کنیم و از وزارت علوم بخواهیم که برای این صنایع دارای مزیت نسبی متخصص پرورش بدهند.
در یک دانشگاه ایتالیایی در صنعت کفش سالانه ۲۰۰۰ نفر تحصیل کرده تحویل می دهد، در مقابل کل فارغ التحصیلان در این رشته در ایران کمتر از ۱۰۰۰ نفر است. به علاوه تولید کننده اشتغال ایجاد می کند، تولید می کند، بیمه و مالیات می پردازد، دیگر قرار نیست که وارد حوزه تربیت نیروی انسانی به شکل آکادمیک هم بشود، ارز کشور را هم کنترل کندو تمام منابع مالی خود را تامین کند.
ما نباید انتظار داشته باشیم همه مشکلات کشور را حل کند!
ما بارها در صداو سیما در باره این قالب از تبلیغات صحبت کرده ایم و خواهش کرده ایم که لا اقل از اتحادیه یک استعلام هم بگیرید. از مراجع فنی بپرسید. چه طور نمی توان یک دارو را بدون تاییدیه تبلیغ کرد؟ درستی ادعاها را جویا شوید. کما این که بعدها ما با شکایات متعدد مواجه می شویم ونمی توانیم جوابگو باشیم
* اما اگر قرار باشد آموزش تکنسین را هم بر گردن آموزش عالی بیندازیم، باز همین شرایط حال حاضر مطرح می شود که الان در حوزه فنی – حرفه ای مقطع دکترا تربیت می کنند اما باز هم به درد صنعت نمی خورد؟
درست است اما سیاستگذار ما نیستیم. کار و دانش، فنی و حرفه ای و بخش تربیت تکنسین و متخصص در صنف ما باید در هماهنگی با ما باشد نه این که از صفر تا صد آن را خودمان انجام بدهیم. اگر قرار بود این کار را بکنیم، دیگر به دنبال تولید نمی رفتیم و به دنبال آموزش می رفتیم ما واحد علمی بود و نه صنعت!
ایا قبول دارید که صنعت کفش ما بیشتر سنتی است تا صنعتی؟
نه! من قبول ندارم بیشتر و عمده سهم صادرات ۱۲۰ میلیون دلار کفش از کفش های صنعتی است نه سنتی. اولین کفش صنعتی را مرحوم ایراونی طراحی کرد که کفش ملی با زنجیره ای کامل ایجاد شد. یعنی کفش صنعتی با برندهای خوبی داریم. که هر کدام اندازه ۱۰۰ تا ۱۵۰ واحد تولیدی خرد اشتغال و تولید دارند.
* چرا کفش ملی به این روز درآمد؟
هر جا که بخش دولتی ورود کرده محکوم به شکست است یک مورد را به ما نشان دهید؟ امکان ندارد!
* البته در چین احتمالا وجود دارد!
در چین هم بخش خصوصی فعال می شود اما حمایت های درستی رخ می دهد. قانون گذار نباید وقتی ناتوان بود از بخش خصوصی بخواهد که ورود کند، مانند نفت! ما باید شرایط را طوری طراحی کنیم که تولید رشد کند و تولید شفاف اجر بگیرد و در مقابل مالیات بدهد.
* با توجه به اسیب شناسی دقیقی که انجام داده اید آیا این مسایل را به نهاد سیاستگذار انتقال داده اید؟ به عنوان رییس اتحادیه چه برنامه ای برای حل این مسایل دارید؟
اجازه بدهید من این سئوال را از جایگاه ریاست کمیسیون اقتصادی اتاق اصناف جواب بدهم. صنوف ۱۷ درصد تولید ناخالص کشور و ۲۰ میلیون شاغل را دارد که در مقابل سهم کشاورزی که یک وزارتخانه دارند ۹ درصد است و کل معدن ما ۱درصد است. جایگاه ما در اقتصاد کجاست؟ چرا وزارت جهاد کشاورزی داریم اما برای اصناف که دو برابر بیشتر سهم در اقتصاد دارند پشت درهای بسته تصمیم گیری می شود و ما در نهادهای تصمیم گیر جایگاهی نداریم؟ ما از دولت می خواهیم که به نسبت سهم اقتصاد ما را بازی بدهد. اصناف نیاز به حمایت ندارد ولی انتظار دیده شدن دارد.
چرا وزارت جهاد کشاورزی داریم اما برای اصناف که دو برابر بیشتر سهم در اقتصاد دارند پشت درهای بسته تصمیم گیری می شود و ما در نهادهای تصمیم گیر جایگاهی نداریم؟ ما از دولت می خواهیم که به نسبت سهم اقتصاد ما را بازی بدهد
* اما نگاه قالب در بدنه دولت و سطح جامعه این است که اصناف نگاه سنتی دارند و برای همین کمتر به بازی گرفته می شوند. در واقع حرمت امامزاده هب متولی آن است.
نخست این که نگاه سنتی یعنی هزاران سال تجربه، است. مسلما باید از درون هم دچار تحول بشویم و ما روسای جدید اتحادیه هایی به روز و با دانش داریم اما مهمتر از این باید به داشته هایمان و به توانایی های اصناف بهای بیشتر داد.
* وزیر جدید رای اعتماد خود را گرفت ایا این می تواند فرصت جدیدی برای شما باشد؟ وزیر جدید را چگونه ارزیابی می کنند.
در دنیا بیشترین تحولات و اکتشافات در محیط کسب و کارهای کوچک و متوسط رخ داده و لذا تنها راه برون رفت از مشکلات کنونی بهاد دادن بیشتر به متولی بخشی است که به نمایندگی اصناف ۳۵ درصد ارتزاق جامعه را بر عهده دارندو ولذا وزیر جدید باید حداقل هفته ای دو ساعت جلسه فنی با این بخش مهم اقتصاد داشته باشند تا بتوانند مشکلات را واقعی تر ببینند و تصمیم گیری ها هدفمند تر باشد. لذا خواهش ما این است که به اصناف با نگاه ویژه و ارزش ویژه نگاه کنند و اختیار عمل بدهند.
ونکته آخر؟
از تولید کنندگان خواهش می کنم به هیچ وجه به علت کمبود کالا به تولید انبوه بی کیفیت ورود نکنند بلکه فرصت اخیر را غنیمت بشمرند و به تولید کالاهای باکیفیت بپردازند. از وزیر محترم هم می خواهیم که تامین مواد اولیه را سر لوحه کار خود قرار بدهند و اختیار واردات کالا را از بانک مرکزی بگیرند. چون بانک مرکزی تیک اجازه واردات مواد اولیه را بزند یا نزند با سرنوشت ۵۰۰ نفر یا بیشتر واحد صنفی و کارگر کارخانه بازی می کند. ما نمی توانیم با صنف و صنعت این گونه شوخی کنیم!
نظر شما