بازار؛ گروه اصناف و بازرگانی: تقریبا صف آرایی دو جریان مختلف در اتاق های بازرگانی به ویژه در اتاق بازرگانی تهران و ایران از ابتدای امسال شکل جدی تری گرفته است. جالب است که ریشه این دو جریان در زمان برکناری نخستین رئیس اتاق بازرگانی ایران که سالهای زیادی بر صندلی تکیه زده بود و کنار نمی رفت، مشترک بوده اما به تدریج از یکدیگر فاصله گرفتند و کار به جایی رسیده که دیگر قابل جمع نیستند. این دو جریان در سال جاری و در رسانه ها ابعاد مختلفی از فعالیت ها و اختلافات و حتی تخلفات را در تشکل موسوم به پارلمان بخش خصوصی رونمایی کرده اند. با این حال هر یک دغدغه های خاص خود را دارند اما مهمترین محل مناقشه این دو جریان به نحوه رابطه این تشکل ها با دولت و نهادهای نظارتی باز می گردد که یک جریان ورود دولت و باز بینی قوانین و تحقیق و تفحص را برای عملکرد بهتر اتاق بازرگانی مفید و ضروری می بیند و جریان دیگر دخالت دولتی را در حوزه مدیریت اتاق ها محکوم و موجب محدودیت بخش خصوصی و بی اعتمادی به فعالان اقتصادی عنوان می کند و در این باره نقطه اوج این اختلاف تحقیق و تفحص از اتاق بازرگانی است که با تفسیر های مختلف از قانون رد و یا تائید می شود.
بازار در تلاش است تا در قالب مصاحبه های بی طرفانه به انعکاس نظرات این دو جریان و اختلافات پیش آمده ابعاد این اختلافات را موشکافی کند که نخستین مصاحبه در این رابطه را می توانید اینجا و اینجا مطالعه کنید و در ادامه گفتگوی مجید رضا حریری رییس اتاق بازرگانی ایران و چین را به عنوان یکی از منتقدان وضع موجود که اصرار و تلاش بر ورود دولت بر عملکرد اتاق بازرگانی دارد را می خوانید.
بدیهی است این رسانه آمادگی برگزاری مناظره بی طرفانه و یا گفتگو هایی در این باره را دارد و حق اظهار نظرهای تکمیلی برای طرف های مختلف را محفوظ می داند تا جایی که نه مخرب این نهاد مدنی و بخش خصوصی بلکه مقوم آن باشد.
*بعنوان اولین سوال، آخرین وضعیت تحقیق و تفحص اتاق بازرگانی به کجا رسیده است؟
دوستان ما در مجلس هیئت تحقیق و تفحص را تشکیل دادند و مشغول بررسی مواردی از ابهامات مالی و عملکردی هستند. در این حوزه هم دوستانی که در هیئت تحقیق و تفحص هستند بخشی از مسائل را اعلام و بخشی از مسائل را اطلاع رسانی عمومی کردند، تا اینجا تائید بحث هایی است که ما درباره ابهامات مالی در اتاق داشتیم و معتقد بودیم این ابهامات می تواند جای تخلف مالی هم داشته باشد.
شورایعالی نظارت به عنوان رکن اصلی اتاق و رکن نظارتی اتاق عمل کند که متاسفانه بسیار کم کار هستند. از طریق قوه مجریه نیز بحث تحقیق وتفحص عملکرد ده ساله اتاق همچنین بحث اصلاح قانون اتاق بازرگانی را پیش می بریم
*استارت تحقیق و تفحص از کجا خورد؟
حداقل حدود دو سال یا بیشتر ابهامات مالی را درباره بحث های درآمدی، هزینه ای و عملکردی اتاق مطرح کردیم و از کانال های داخل اتاق به دنبال این موضوع بودیم. همچنین جلسات متعدد با رئیس و اعضای اتاق داشتیم. سوالاتی را هیئت نمایندگان در زمان تفریغ و یا تصویب بودجه اتاق بازرگانی از هیئت رئیسه کرده بودند که اینها بی جواب و بی نتیجه بود. یکسال و چند ماه را داخل اتاق بودیم که بتوانیم آنجا بحث را به نتیجه برسانیم و ابهام پیش آمده را حل کنیم. متاسفانه دوستانی که در اتاق حاکم هستند خود را فارغ از پاسخگویی به هیئت مدیره، اعضا حتی به جای دیگری می دانند. به همین جهت از چند کانال این موضوع را پیگیری کردیم. هم از قوه قضائیه بعنوان مرجع قضائی مسائل را پیش می بریم و هم از طریق قوه مجریه که فشار روی شورایعالی نظارت بیاید که شورایعالی نظارت به عنوان رکن اصلی اتاق و رکن نظارتی اتاق عمل کند که متاسفانه بسیار کم کار هستند. از طریق قوه مقننه نیز بحث تحقیق وتفحص عملکرد ده ساله اتاق همچنین بحث اصلاح قانون اتاق بازرگانی را پیش می بریم. همه این اقدامات را سعی کردیم در اتاق پیش ببریم و وقتی به نتیجه نرسیدیم باید به نیروهای ناظر و دستگاه هایی که ناظر در قوای مختلف هستند اعم از نیروهای قضائی، امنیتی، نظارتی مراجعه کنیم که امیدواریم مجموع این اقدامات به روشن شدن ابهامات بینجامد.
در حال حاضر از نظر سنی در نقطه ای هستیم که در حال خداحافظی با اتاق هستیم. این کارها بهانه های بچگانه است و عموماً از جانب خود آدم ها مطرح نمی شود
*برخی از اعضای فعلی اتاق بازرگانی بر این باورند، تحقیق و تفحص به نوعی تسویه حساب شخصی عده ای مشخص است و استارت این موضوع به انتخابات سال ۹۷ اتاق بازرگانی برمی گردد که اعضایی کاندید شدند و راه نیافتند. ارزیابی شما چیست؟
خیلی ها این را بیان نمی کنند بلکه این مطلب را هیات حاکمه اتاق بیان می کند که هدف هم دارند. به این دلیل که ابهامات مالی بزرگ و پیچیده زیادی در اتاق بازرگانی دیده می شود و می خواهند با این صحبت ها به موضوع کوچکی تقلیل دهند. مستمسک آنها این است اما نکته ای را بیان کنم که اتاق یک دوره ۴ ساله دارد، اینکه بعد از انتخابات کار را شروع می کنید برای اینکه بگویید این ابهامات برطرف شود به این امر منتصب می کنند که در انتخابات اتاق عده ای شکست خوردند. اگر یکی دو سال بگذرد مثل الان که ما هستیم، می شود و می گویند در اسفندماه انتخابات است و از الان کار انتخاباتی می کنند. حق من است که هر جایی کاندید شوم اما همه جا رسماً اعلام کردم و اینجا هم اعلام می کنم بنده در هیچ انتخاباتی در اتاق کاندید نیستم.
اینکه هر زمان می خواهیم به حساب و کتاب اتاق برسیم بگویند یا بعد از انتخابات یا نزدیک انتخابات بعدی است به نوعی فرار رو به جلوست. ۳-۲ نفری که در این قصه شکایت ها را طرح کرده اند و پیگیری انجام داده اند ما بوده ایم. هر یک به تنهایی بالای ۲۰ سال است که در اتاق حضور داشتیم و تمام این مناصبی که برای آقایان مهم است و خود را برای آن منصب به آب و آتش می زنند، همه را تجربه کردیم و مسئولیتی داشتیم. در حال حاضر از نظر سنی در نقطه ای هستیم که در حال خداحافظی با اتاق هستیم. این کارها بهانه های بچگانه است و عموماً از جانب خود آدم ها مطرح نمی شود و یکسری نوچه دارند و آنها این حرف ها را می زنند. ما هم خیلی جدی نمی گیریم.
آنقدر وقت ما پر است که ارزش اینکه به این شکل از نگاه به اتاق جواب بدهیم را نداریم. در صدد دهان به دهان شدن با آقایان نبوده ایم و نیستیم
*یعنی تحقیق و تفحص ربطی به رای نیاوردن در انتخابات شما و همفکران شما ندارد؟
فرایند انتخابات در اتاق فرایند اشتباهی است. اینطور نیست که به هر فرایندی اعتراض کردید فکر کنید چون در این فرایند برنده یا بازنده هستید، یک طرف قصه ایستاده اید. از نظر من، عموم کسانی که در هیئت رئیسه اتاق ها هستند سابقه آنها یک چندم سابقه ما در اتاق است و خیلی اهمیت به حرف هایی که مبنای منطق و عقل و عرف را ندارد، نمی دهد. اینها بهانه گیری است. ما در صدد دهان به دهان شدن با آقایان نبوده ایم و نیستیم. سوال مطرح می کنیم به عنوان آدمی که فعال اقتصادی نیست، عضو اتاق هم نیست و یک آدمی در جامعه است و درباره یک دستگاهی سوال می کند. آقایان در اتاق بازرگانی ادعای شفافیت می کنند و از همه ارکان حکومتی تقاضای شفافیت و پاسخگویی دارند. نوبت خود آنها که می شود پشت این مسائل قایم می شوند!
شما عملکردی دارید که این عملکرد غلط یا درست است و از عملکرد دفاع کنید، ابهاماتی در ارتباط با درآمدهای اتاق وجود دارد. این ابهامات به درستی مطرح می شود و مدارک و مستنداتی که ما در اختیار داریم ابهاماتی را بوجود آورده است حال از این عملکرد دفاع کنید و پاسخ بدهید. هر جایی پاسخ منطقی داشتید ما هم تشکرمی کنیم و هر جایی ما نکته ای را بیان کردیم که شما غفلت کردید و به آن نپرداختید و با این توجه ای که ما میدهیم بدان توجه می کنید شما از ما تشکر کنید. اینکه کار بدی نیست!
*در یکی از مصاحبه ها خود اشاره داشتید اتاق بازرگانی این میزان خودرو و ساختمان را نیاز ندارد. الان آمار این تجهیزات اتاق چقدر است؟
من آماری ندارم. ظاهرا یکسری را این اواخر به مدیران واگذار کردند یک زمانی در اتاق بازرگانی بالای ۲۰-۱۵ دستگاه اتومیبل بود. آن چیزی که می دانم این است که اتاق بازرگانی ولنگار و ولخرج و پرهزینه اداره میشود.
* شاید این ولنگاری به تعبیر شما برای جذب سرمایه گذار و وجهه بخش خصوصی لازم باشد؟
اتاق بازرگانی سرمایه گذار جذب کند!؟ در ده سال اخیر چند سرمایه گذار جذب کرده است؟ اصلا آیا ایران در ده سال اخیر سرمایه گذار جذب کرده است که بگویم هر چه سرمایه گذار جذب شده است از اتاق بود!
یک فرهنگ نوکیسگی در مملکت ما حاکم شده است که کاخ های آن چنانی و اداره های بزرگ و میزهای بزرگ و اتاق های وسیع برای رئیس و رئیس دفتر و منشی رئیس دفتر و... تهیه می کنند و این بازی ها علامت نوکیسگی است
*اما براین باور هستند که ساختمان های متروکه را تبدیل به ساختمان شیک کرده اند تا آبروی بخش خصوصی باشد!
یک ساختمان را بگویند که بازسازی کردند. من اتاق تهران و ایران را بیان می کنم که یک ساختمان داشتیم آن هم در خیابان وزرا بود. بعد یکی را در کوچه روبرو خریدند. یکی دیگر را نیز در کوچه دیگر خریدند. همچنین خیابان تخت طاووس را چند سالی است که می سازند. این بیشتر به نظر می رسد یک فرهنگ نوکیسگی در مملکت ما حاکم شده است که کاخ های آن چنانی و اداره های بزرگ و میزهای بزرگ و اتاق های وسیع برای رئیس و رئیس دفتر و منشی رئیس دفتر و... تهیه می کنند و این بازی ها علامت نوکیسگی است، والا همین اتاق با همین تعداد اعضا و با همین فعالیت اجتماعی و اقتصادی با ۹۰-۸۰ کارمند اتاق ایران و ۵۰-۴۰ کارمند اتاق تهران اداره می شد. در حال حاضر اتاق ایران حدود ۳۰۰ و اندی رسمی و ۴۰۰ نفر قراردادی کار می کند. همچنین اتاق تهران بالای ۱۵۰-۱۴۰ نفر منهای آن برون سپاری ها که با شرکت های مختلف کار می کنند. بازخورد و برآیند و حاصل این کار چیست؟ آیا محیط کسب و کار ما زمانی که اتاق همه در ساختمان قدیمی خیابان طالقانی بود، تغییر کرده است؟ یعنی اگر یک ساختمانی بزرگ شود، کارهای بزرگ انجام می شود و نتایج بزرگ بدست می آورد؟
* یعنی اتاق بازرگانی ایران و اتاق های بازرگانی دیگر کمکی به اقتصاد کشور نمی کنند؟
در حال حاضر اتاق بازرگانی کمک به هیچ چیزی نمی کند و به فرهنگ این مملکت لطمه می زند و دوگانگی بین بخش خصوصی و جامعه ایجاد می کند.
*اما برخی از اعضای نمایندگان اتاق های بازرگانی که مخالف شما فکر می کنند، بر این باورند که ورود دولت به نهادهای بخش خصوصی از جمله اتاق بازرگانی موجب می شود که در روند کارهای اتاق بازرگانی سنگ اندازی می شود و وجهه بخش خصوصی تخریب می شود.
ما معتقدیم دولت ورود نکرده است و از این بابت گلایه مندیم. دولت در کجا ورود کرده است؟ ما درباره قانون صحبت می کنیم. این قوانین می گوید بالاترین رکن اتاق، شورایعالی نظارت است. شورایعالی نظارت براساس قانون فعلی متشکل از سه وزیر صمت، کشاورزی و اقتصاد و رئیس موسسه استاندارد و سه نفر از اعضای اتاق ایران هستند. باز همان قانون می گوید همان شورایعالی نظارت موظف به نظارت دائمی بر اعمال اتاق است و می بایست سالی دو بار جلسه بگذارند و همه افراد حقیقی و حقوقی که در شورای عالی نظارت هستند خود آنها باید حضورداشته باشند.
وقتی من را مجبور می کنند می خواهید فعالیت بازرگانی در این مملکت کنید دولت مجبور می کند کارت بازرگانی داشته باشم، چطور اینجا دولت خوب است ولی وقتی بخواهد نظارت کند بد است؟
*با این توضیحات آیا جلسات مرتب برگزار میشد؟
خیر. در ده سال اخیر کمتر از دو سه بار این اتفاق افتاده است و دولت به وظیفه خود عمل نکرده است. وظیفه نظارتی اتاق برعهده دولت است. وقتی می خواهید فعالیت بازرگانی در این مملکت کنید دولت مجبور می کند، کارت بازرگانی داشته باشم، چطور اینجا دولت خوب است ولی وقتی بخواهد نظارت کند بد است؟ چطور براساس قوانین حاکمیتی مجلس تصویب می کند که شما به عنوان فعال اقتصادی بخواهید کارت خود را تمدید کنید باید سه در هزار رقم مالیاتی و ۴ در هزار سود سالیانه را به اتاق بپردازید. اینها قوانین حاکمیتی است. اینجا مجلس و دولت خوب است ولی اگر مجلس بگوید این پول را چه کردید بد و دخالت است؟
اگر اتاق مثل خیلی از تشکل ها که در مملکت داریم و در اتاق بازرگانی تشکل هایی همچون اتحادیه های صادراتی و تشکل های تولیدی و انجمن های صنعتی و اتاق های مشترک داریم، براساس حق عضویتی که از اعضا می گیرند، اداره می شوند و هیچ کسی مجبور نیست عضو آن شود. می توانید تولیدکننده فولاد باشید اما عضو انجمن فولاد نباشید و کسی از نظر مقررات کاری با شما ندارد.
این انجمن ها و اتحادیه ها و فدراسیون ها و اتاق های مشترک براساس سرویسی که به اعضا می دهند، اعضا آنجا می مانند و عضویت را تمدید می کنند و حق عضویت سالانه می دهند و بودجه از همان محل صادر می شود. اینجا کسی به جز مجمع عمومی ما و اعضای ما نمی تواند در کار ما دخالت کند. به این دلیل که بودجه ای از جایی نمی گیرند ولی اتاق بازرگانی نمی تواند چنین حرفی بزند. من اگر بخواهم تجارت خارجی کنم مجبور هستم عضو اتاق بازرگانی شوم. جبر از طرف حاکمیت دارم.
مجبور هستم سه در هزار و ۴ در هزار به اتاق مالیات بپردازم. لذا اتاق براساس قوانین حاکمیتی درآمد کسب می کند هم درآمدها و هم هزینه کرد باید نظارت شود. وقتی این اتفاق می خواهد بیفتد آقایان داد می زنند که بخش خصوصی هستند، قوی و قدرتمند هستند، پایگاه اجتماعی دارند و می خواهند خود را از دولت جدا کنند. خوب پول از حاکمیت نگیرید بعد هر چه می خواهید به حاکمیت بگویید.
* در دولت یازدهم و دوازدهم شاهد بودیم افرادی که نسبت حقیقی با اعضای دولت داشتند ورود به اتاق کردند و همین امر سبب شد اتاق بازرگانی از مسیر حقیقی و ریل خود تا حدودی خارج شود ورابطه دولت و اتاق ابعاد جدیدی پیدا کرد.
تا حدودی نبود بلکه ۱۰۰ درصد از ریل خارج شد.
آغاز انحراف اتاق بازرگانی از ماموریت های حمایتی از بخش خصوصی به شکل بسیار علنی از سال ۹۳ شروع شد که ورود افراد صاحب منصب دولتی در دولت آقای روحانی به موضوع انتخابات اتاق بازرگانی و دخالت هایی که برادر و غیره را فرستادند بود، شد
*ارزیابی شما در این خصوص چیست؟ برخی از اعضای اصلی اتاق می گویند چنین چیزی نبوده است و ورود این افراد کمک کننده بود.
کمک کننده برای چه کسی؟ ایراد ندارد کسی ورود کند، من هم اگر بخواهم از دیواری بالا بروم و شما نردبان بگذارید من می گویم شما کمک کننده بودید. ولی این کمک به اجتماع و اقتصاد بود یا کمک به برداشت از جیب مردم بود؟ اینکه کمک کرده به چه کسی کمک کرده مهم است. همه دولت های بعد از انقلاب و همه دولت های قبل از انقلاب در اتاق بازرگانی می خواستند نفوذ داشته باشند و همه به نوعی با شدت و ضعفدر اتاق نفوذ داشتند. شک نکنید که اینطور بوده است. بدترین حالت را دولت آقای روحانی داشت که پیوندی بین معاون اول و رئیس دفتر آن در دولت ایجاد شده و اینها با هم طراحی کردند. لذا آغاز انحراف اتاق بازرگانی از ماموریت های حمایتی از بخش خصوصی به شکل بسیار علنی از سال ۹۳ شروع شد که ورود افراد صاحب منصب دولتی در دولت آقای روحانی به موضوع انتخابات اتاق بازرگانی و دخالت هایی که برادر و غیره را فرستادند بود، شد.
سال ۹۳ خرج های میلیاردی شروع شد. الان میلیارد رقم بزرگی نیست، سال ۹۳ رقم بزرگی بود و خرج های چند میلیاردی که آقایان شروع کردند، آقایانی که برای هلدینگ های بزرگ بودند یا برای بانک های خصوصی بزرگ بودند
انتخابات اتاق بازرگانی تا قبل از سال ۹۳ و قبل از دوره هشتم اینطور بود که دو گروه لیست ۴۰ نفره می دادند و اینها نفری ۵۰۰ هزار تا یک میلیون تومان افرادی که کاندید شدند وسط می گذاشتند و پوستری چاپ می شد و یک صفحه آگهی روزنامه شب انتخابات می دادند که مثلا می خواهیم در اتاق بازرگانی وارد شویم. در همین حد بود. همچنین ۴ جلسه در سالن اتاق هر گروهی می گرفت و ولخرج ترین نوع این بود که سالن خانه هنرمندان را با نازلترین قیمت می گرفتند و مواضع خود را برای اعضا شرح می دادند و در فرایند انتخابات وارد می شدند. از سال ۹۳ خرج های میلیاردی شروع شد. الان میلیارد رقم بزرگی نیست، سال ۹۳ رقم بزرگی بود و خرج های چند میلیاردی که آقایان شروع کردند، آقایانی که برای هلدینگ های بزرگ بودند یا برای بانک های خصوصی بزرگ بودند. در دوره هفتم چند اصطلاح در اتاق بازرگانی مطرح شد که جزو ادبیات اقتصادی کشور شد.
هر فساد اقتصادی که می شود یک طرف آن یکی از اعضای موثر اتاق ایستاده است و این چیزی که با آن مخالف هستیم
*چه تغییراتی بود؟
از جمله بحث خصولتی که تا قبل از آن این بحث را ندارید. در اتاق هفتم بین نمایندگان مصوب کردیم که خصوصی سازی متوقف شود. سال ۹۰ بیانیه اتاق بازرگانی داد که خصوصی سازی را متوقف کنید. بخش خصوصی اعلام کرد این خصوصی سازی که انجام می دهید راه به ترکستان است و متوقف کنید. هلدینگ هایی که از خصوصی سازی ها بهره می بردند احساس کردند این سروصدا زیاد است، یا مثلاً بانک ها را به حدی مطرح کردند که در سخنرانی مقام معظم رهبری هم بحث بانک ها و نحوه برخورد با آن مطرح شد. بانک ها، هلدینگ های بزرگ جمع شدند. این که من بیان می کنم نه الان بگویم بلکه این را از انتخابات سال ۹۳ هشدار دادم که این اتفاق می افتد و کسانی که از محل اعتراضات به حق بخش خصوصی واقعی لطمه می بینند، آنهایی هستند که خود را به عنوان بخش خصوصی به مملکت غالب می کنند، اینها اتاق بازرگانی را می گیرند و دیدیم که این اتفاق افتاد.
از آن نسلی که آقایان با ائتلاف با بخشی که خیلی شیک هستند، خیلی حرف های زیبا می زنند، کروات می زنند، ادعای روشنفکری دارند اما کنار مهدی جهانگیری، مهدی شریفی نیک نفس که الان نیز متواری شده می نشینند. اینها سوغات آن دوره هستند. هر فساد اقتصادی که می شود یک طرف آن یکی از اعضای موثر اتاق ایستاده است و این چیزی که با آن مخالف هستیم.
اتاق بخشی از عمر و زندگی و جوانی ماست که در آن فعالیت کردیم. بی تفاوت نسبت به اتاق بازرگانی نیستیم. به هر حال منهای مسئولیت اجتماعی و منهای فعالیت هایی که کردیم اینجا یک بخشی از عمر ماست. بخشی از جوانی خود را اینجا تا میانسالی طی کردیم. اینطور نیست که بنشینیم و نگاه کنیم که صدها میلیارد تومان در شهرستان ها هزینه شود بابت یک ساختمان های بی قواره و بیخود و بی مصرفی به نام اتاق بازرگانی استان یا شهرستان فلان باشد که این پول عموم مردم است. شما فکر نکنید آن کارخانه تولیدی که ۳ در هزار و ۴ در هزار می دهد از جیب خود این را به اتاق بازرگانی می دهد. این را روی قیمت کالای تولیدی خود می کشد و از مردم می گیرد!
عموماً کسانی که در هیئت نمایندگان هستند، نوکیسه هستند و با این زد و بندها در فضای اقتصادی ما کار می کنند و یا آدم های سالمی هستند ولی شما وقتی در شهر کوچکی یا مرکز استانی که از نظر اقتصادی مهم نیست، ۷ هزار متر ساختمان اتاق بازرگان می سازید به جز ترویج فرهنگ نوکیسگی چیز دیگری نیست
*کارت های بازرگانی از سوی اتاق بازرگانی صادر می شود چقدر فعالیت دارد؟
اینکه در یک اتاقی در استانی یا در مرکز ایران، نه استان ساحلی و نه استان مرزی، ۲۱۰ کارت بازرگانی صادر کرده است. اگر فکر کنیم همه این ۲۱۰ کارت فعال هستند خیر نیستند. معمولاً اینطور است که در اتاق بازرگانی همیشه ۶۰-۵۰ درصد کارت ها در یک سال فعالیت می کنند. اما فرض می کنیم همه این کارت ها فعالیت می کند، این باید ۷ هزار متر ساختمان بسازد؟ یعنی برای هر نفر ۳۵ متر ساختمان دارد. مگر چه کاری در این ساختمان ها انجام می دهند؟ به چه کسی چه سرویسی بابت این کار را می دهید؟
شما وقتی در شهر کوچکی یا مرکز استانی که از نظر اقتصادی مهم نیست، ۷ هزار متر ساختمان اتاق بازرگانی می سازید به جز ترویج فرهنگ نوکیسگی چیز دیگری نیست. دوم، مصداق حنای زیادی است. یعنی شما پول زیاد یامفت در دست دارید و نمی دانید چه کنید و همواره ساختمان می سازید. در این ساختمان ها اگر کارشناسی شود معلوم می شود این ساختمان ها به قیمت ساخته شده یا بسیار بالاتر از قیمت ساخته شده است.
اینها چیزهایی است که می خواهیم رسیدگی شود. حتما می تواند در شهرستان و جای دیگری می تواند کار درست انجام شده باشد. حتما خیلی از این دوستان می توانند آدم های سالمی باشند. اما عملکرد سالم و ناسالم را باید در جایی به صورت رسمی تسویه کنند. من نمی دانم چرا دوستان وحشت دارند از اینکه سره از ناسره در این برخوردهای نظارتی اتاق تمیز داده شوند.
ادامه دارد...
نظر شما