همکاری فراآتلانتیک در مورد فولاد سبز؛ ایجاد استانداردهای موثر

بازار؛ گروه بین الملل: در کشورهایی که اهداف آب و هوایی جاه طلبانه دارند، بخش صنعتی با مسیر دشواری برای کاهش شدید انتشار گازهای گلخانه ای مستقیم از تولید مواجه است و در عین حال رقابت پذیری در بازار جهانی رو به رشد را حفظ می کند.

صنایع سنگین، از جمله فولاد، سیمان و مواد شیمیایی، نزدیک به ۴۰ درصد از انتشار جهانی دی اکسید کربن را تشکیل می دهند. فولاد به تنهایی حدود ۸ درصد را تشکیل می دهد و برای دستیابی به اهداف توافقنامه پاریس، این صنعت باید تا سال ۲۰۵۰ انتشار گاز دی اکسید کربن مستقیم خود را تقریباً ۵۸ درصد کاهش دهد.

مشارکت ترانس آتلانتیک پتانسیل این را دارد که این تلاش ها را به پیش ببرد، به ویژه با توجه به قدرت جمعی بازار و نفوذ نظارتی آن. بخش صنعت در هر دو سوی اقیانوس اطلس قبلاً منابع قابل توجهی را برای سرمایه گذاری از این پنجره فرصت اختصاص داده است.

با این حال، این تلاش‌ها تاکنون در سیستمی انجام شده‌اند که فاقد استانداردسازی، روش‌شناسی و حمایت از سیاست‌های تجاری است که منجر به ایجاد بازار جهانی فولاد مملو از ظرفیت مازاد، اثرات جانبی محیطی ناخواسته و یک میدان بازی نابرابر برای تولیدکنندگانی می‌شود که قصد انجام کارهای خود را دارند. برای اینکه فولاد کم کربن به استاندارد جهانی تبدیل شود، باید چارچوب های سیاست متفکرانه و جامعی که امکان پیش بینی و هماهنگی بازار را فراهم می کند، به کار گرفته شود.

تلاش‌هایی برای هماهنگ کردن بازارهای جهانی در میان شرکای تجاری در حال انجام است. به عنوان مثال، اعلامیه اکتبر توافق جهانی اتحادیه اروپا و ایالات متحده در مورد فولاد و آلومینیوم نمونه ای از همسویی تجارت آب و هوایی بین دو شریک تجاری بزرگ است.

این توافق شامل تعلیق تعرفه های واردات فولاد (۲۵ درصد) و آلومینیوم (۱۰ درصد) دولت ترامپ، همراه با لغو تعرفه های تلافی جویانه اتحادیه اروپا و تشکیل پرونده در سازمان تجارت جهانی بود. همچنین از ایجاد یک گروه کاری فنی بین اتحادیه اروپا و ایالات متحده برای به اشتراک گذاری داده ها و توسعه یک روش مشترک برای ارزیابی انتشار گازهای گلخانه ای در بخش فولاد و آلومینیوم خبر داده شد.

این اعلامیه در زمان مناسبی اعلام شد، زیرا اتحادیه اروپا نیز اخیراً استراتژی صنعتی خود را به روز کرده و فشار بیشتری بر صنایعی مانند فولاد وارد می کند. در همان زمان، اتحادیه اروپا در حال حرکت برای تصویب مکانیسم جدید تنظیم مرز کربن (CBAM) برای رسیدگی به نشت کربن است. این بلوک انتظار دارد که با یک چارچوب نظارتی حمایتی و زیرساخت مناسب، بخش فولاد می‌تواند انتشار دی اکسید کربن را ۳۰ درصد تا سال ۲۰۳۰ و ۸۰ تا ۹۵ درصد تا سال ۲۰۵۰ کاهش دهد.

در سراسر اقیانوس اطلس، صنعت فولاد ایالات متحده آمریکا در مقایسه با همتای اروپایی خود، فولاد کم کربن تولید می کند که تا حد زیادی به دلیل استفاده بیشتر از مواد بازیافتی در تولید به جای تلاش های مستقیم سیاست آب و هوایی است. با این حال، ترکیبی از تصویب لایحه زیرساخت دو حزبی دولت بایدن و قانون عادلانه پیشنهاد شده توسط سناتور کونز نشان می دهد که سیاست هایی برای جلوگیری از واردات محصولات کربن فشرده در حال اتخاذ شدن است. در سطح ملی، ابتکار دولت بایدن هنوز در مراحل ابتدایی خود است با این حال، در سطح ایالتی اقدامات امیدوارکننده ای وجود دارد، مثلا در کالیفرنیا قانون خرید مواد و محصولات پاک این ایالت اجازه می دهد تا استانداردهای پتانسیل گرمایش جهانی برای مصالح ساختمانی از جمله فولاد محاسبه شود و تولیدکنندگان را ملزم می کند که اعلامیه های محصولات زیست محیطی را برای برخی مواد در پروژه های ساختمانی افشا کنند. ایالت های دیگر، از جمله واشنگتن، اورگان، تگزاس، مینه سوتا، نیویورک و نیوجرسی با ارائه قوانین مشابه به سرعت از این روند پیروی کردند.

خارج از عرصه قانونگذاری مستقیم، چندین گروه وجود دارند که استانداردهایی را برای فولاد کم کربن پیشنهاد می کنند تا به تسهیل شرایط بازی برابر در صنعت کمک کنند. در ژوئن ۲۰۲۱، وزیر انرژی با هماهنگی یونیدو، ابتکار کربن زدایی عمیق صنعتی (IDDI) را راه اندازی کرد که هدف آن تشویق توسعه سیاست از طریق تحریک بازار برای مواد کم کربن است. بخشی از این ابتکار برصنعت فولاد متمرکز است و ابتکاری مشترک با هدف ایجاد یک چارچوب جهانی محاسبه گازهای گلخانه ای برای زنجیره تامین مواد معدنی و تولید.

توسعه این روش‌ها در یک دوره زمانی نسبتاً کوتاه، نگرانی‌هایی را در مورد چگونگی اتخاذ و اجرای روش ها ایجاد می‌کند، اینکه چه کسی اعلامیه‌های محصول را تأیید می‌کند و پیامدهای بالقوه بلندمدت و کوتاه‌مدت ممکن است چه باشد.

از آنجایی که استانداردهای فولاد سبز همچنان در حال توسعه هستند، اثربخشی هر استانداردی احتمالاً به پذیرش عمومی آن بستگی دارد. موفقیت آن به این بستگی دارد که آیا از یک روش کلی مشترک برای اندازه گیری گازهای گلخانه ای تعبیه شده پیروی می کند یا خیر.

تعدادی اولویت وجود دارد که باید قبل از اتخاذ یک استاندارد مشترک در نظر گرفته شود: باید اطمینان حاصل شود که استانداردها بین فناوری ها بدون تغییر می مانند، انتشارات زنجیره تامین در نظر گرفته می شود، استانداردها تلاش‌ها برای دستیابی به انرژی‌های تجدیدپذیر و سبز کردن بیشتر زنجیره تامین تولیدکننده را با خرید انرژی کم کربن در نظر می‌گیرند، معیارهای محاسبه به خوبی درک شده و از نظر علمی معتبر هستند.

در حالی که تنظیم استاندارد برای تولید فولاد کم کربن در مقیاس ملی و بین المللی به اولویت اصلی تبدیل شده است، به ویژه پس از ترتیبات اتحادیه اروپا-ایالات متحده در سال گذشته، نگرانی فزاینده ای در جهان سیاست در مورد شفافیت فرآیند و در بخش صنعت در مورد استانداردهای تعیین شده، وجود دارد.

از آنجایی که هر دو طرف اقیانوس اطلس برای پیشرفت صنعت فولاد سبز با فناوری و پیشبرد سیاست‌های اقلیمی تلاش می‌کنند، رهبران صنعت از یک چارچوب نظارتی منسجم برای پیشبرد صنعت فولاد سبز با زمینه‌های بازی برابر حمایت می‌کنند.

به منظور پرداختن به چالش‌های برجسته امروز در راستای پیشرفت صنعت فولاد سبز و هموار کردن راه برای کربن زدایی در آینده سایر صنایع انرژی‌بر و در معرض تجارت، تعیین مرزها، روش‌شناسی مشترک، راه‌حل‌های تکنولوژیکی مقیاس‌پذیر و استانداردهای تدارکات یک ضرورت است.