بازار؛ گروه بین الملل: سایت تحلیلی نشنال اینترست اخیرا مقاله ای با قلم «مایکل سی دی سیانا» با عنوان «بزرگترین نقطه ضعف سیاست خارجی آمریکا: نداشتن استراتژی بزرگ» منتشر نموده است. ترجمه متن مقاله در ادامه می آید.
با آغاز سال ۲۰۲۴، تهدید جهانی برای منافع آمریکا در حال افزایش است زیرا منافع دشمنان همچنان همسو می شود. با این حال به نظر می رسد که سیاست گذاران در واشنگتن یا نمی توانند یا علاقه ای به نشان دادن پاسخ به آن ندارند. «هنری کیسینجر» فقید خاطرنشان کرد: اعتقاداتی که رهبران قبل از رسیدن به مقامات عالی شکل داده اند، در واقع سرمایه فکری است که تا زمانی که قدرت دارند، از آن استفاده خواهند کرد.
به نظر می‌رسد که رهبران آمریکا بدون هیچ ایده یا درک تاریخی وارد موقعیت فعلی خود شده‌اند تا بحران‌هایی را که پیش از آن‌ها فوران می‌کند، بپذیرند. شرط بندی ها پوشش داده شده و مشت ها گره می شوند. درگیری ها بحران هایی هستند که باید مدیریت شوند، نه جنگ هایی که باید در آن برنده شوند. دشمنان از هر معاهده و قراردادی که امضا کرده اند دوری می کنند، اما دیپلمات ها بر گفتگوهای بیشتر اصرار دارند. ایالات متحده آمریکا همیشه با تولید یک استراتژی کلان منسجم دست و پنجه نرم کرده است و اینکه آیا اکنون واشنگتن توانایی ایجاد آن را دارد یا خیر، موضوع بحث است. تا جایی که ایالات متحده آمریکا دارای یک استراتژی کلان است، به نظر می رسد این امیدواری وجود دارد که اوضاع بیشتر از این بدتر نشود - موضعی نامطمئن از سیاست موثر به ویژه در میدان مین ژئوپلیتیک امروزی.
با آغاز سال ۲۰۲۴، تهدید جهانی برای منافع آمریکا در حال افزایش است زیرا منافع دشمنان همچنان همسو می شود
اگر حمایت ایالات متحده آمریکا از اوکراین کم و تنها پس از بررسی های قابل توجه در واشنگتن ادامه یابد، اولین و آشکارترین مطالعه موردی ضعف بعد استراتژیک آمریکا پس از جنگ جهانی بعدی خواهد بود. پس از موفقیت های خیره کننده در سال ۲۰۲۲، ضد حمله تابستانی اوکراین برای دستیابی به اهداف، با خطوط مستحکم روسیه بدون پوشش هوایی و تسلیحات نظامی مواجه شد. موفقیت های بزرگ اوکراین - بیرون راندن نیروی دریایی روسیه از سواستوپل و پاکسازی دریای سیاه - به لطف نبوغ اوکراینی و حمایت مادی ایالات متحده، بریتانیا و فرانسه است.
حمله به اوکراین باید شرارتی باشد که ماشین جنگی پوتین را در هم بشکند. این در حالی است که ارتش روسیه راه خود را از تله‌های خرس در کیف، خارکف و خرسون بیرون آورد و قدرت کافی برای دفاع از دستاوردهای خود در شرق اوکراین را به دست آورد. لفاظی های آمریکا در مورد جنگ فقدان استراتژی را تایید می کند؛ عبارت «تا زمانی که جنگ طول بکشد» باید جای خود را به «کمک به پیروزی اوکراین» می داد. پیروزی در اوکراین، روسیه را فلج می کرد و نیرویی قدرتمند، با تجربه و مدرن را وارد ناتو می کرد. در حال حاضر، متحدان اروپای شرقی نگران هستند که ناتو هنوز این مهم تهدید را درک نکرده است.
تلاش‌های دولت بایدن برای پیوند دادن جنگ اسرائیل و حماس به جنگ روسیه و اوکراین پیش‌بینی‌شده به نظر می‌رسید. شراکت مسکو و تهران در حال تقویت است و روسیه پیش از حمله ۷ اکتبر به طور علنی با حماس ارتباط برقرار می کرد. کاخ سفید بین وعده اولیه خود مبنی بر حمایت کامل از اسرائیل و مواجهه با درخواست‌های دموکرات‌های چپ‌گرا برای «آتش‌بس دائمی» گیر افتاده است و پاسخ به حملات نیروهای نیابتی ایران در عراق، سوریه و یمن با تاخیر پاسخ انجام شد.
به نظر می رسد که ایالات متحده آمریکا قادر به تولید تسلیحات اولیه مانند گلوله های هویتزر به تعداد کافی برای کمک به دو متحد نیست
به نظر می رسد که ایالات متحده آمریکا قادر به تولید تسلیحات اولیه مانند گلوله های هویتزر به تعداد کافی برای کمک به دو متحد نیست. از نظر قانونی تلاش‌ها برای پیوند دادن بودجه اوکراین و اسرائیل به تله‌ای برای دموکرات‌ها تبدیل شده است. در حالی که پیوند اولیه نشان دهنده آینده نگری استراتژیک بود، لحن مذاکرات در حال انجام نشان می دهد که چگونه این بی احتیاطی(نبود استراتژی) دو طرفه شده است. دموکرات ها نسبت به مصالحه در مورد حفاظت از مرزهای مهم تردید نشان می دهند و جمهوری خواهان ظاهرا اهمیت امنیت اروپا را کم اهمیت جلوه می دهند. در حالی که این کمدی، استراتژیست ها را تحت فشار قرار می دهد، حداقل برخی به این نکته اشاره کرده اند که راه حل کمبود سلاح، ساخت سلاح های بیشتر است. برخی از جمهوری خواهان نشان داده اند که طرفدار اسرائیل هستند، اما روسیه مسئله مهمی نیست و ظاهراً دوستی پوتین، ایران و حماس در این محاسبه نقشی ندارد.
یکی از نشانه های وحشتناک این سیاست های ناهماهنگ، تحقیر زبانی متحدان توسط رهبران آمریکایی است. با وجود موفقیت اسرائیل در بیرون راندن حماس از شمال غزه، رهبران آمریکایی به اسرائیل نسبت به شکست استراتژیک هشدار دادند. یک نشانه بدتر در ۲۸ ژانویه، زمانی که حملات نیابتی ایران به نیروهای آمریکایی در نهایت منجر به تلفات شد، ظاهر شد. اکنون جایی برای ایالات متحده وجود ندارد که در پشت ادعای عدم تلفات آمریکایی پنهان شود تا از انتقام گیری موثر جلوگیری کند.
دورنمای رویارویی ایالات متحده آمریکا و چین در این لحظه احتیاط و بلاتکلیفی مهم است. هنگامی که تنش مجازی بین چین و امریکا بالا گیرد، ایالات متحده آمریکا چه خواهد کرد؟ در این مقطع باید پرسید که آیا آمریکایی‌ها می‌توانند منافع خود را تامین کنند یا خیر. علی‌رغم پیشنهادات فراوان جهت اصلاح پایگاه صنعتی دفاعی، هیچ اقدامی در این زمینه در کنگره آمریکا انجام نشده است. با توجه به اینکه درگیری اوکراین ضرورت وجود انبارهای انبوه گلوله های توپخانه و سلاح های هدایت شونده دقیق را نشان می دهد و شکاف عظیم کشتی سازی با چین غیرقابل حل به نظر می رسد، هر سیاست گذار جدی باید خواهان تغییرات باشد. بدون توانایی اثبات شده جهت جلوگیری از ایجاد ساحل توسط ارتش آزادیبخش خلق (PLA) در تایوان یا محاصره جزیره، تصمیم ایالات متحده آمریکا هنوز مشخص نیست. در این ارتباط واشنگتن چه امتیازاتی ممکن است ارائه دهد؟ چه مدت ممکن است طول بکشد تا واشنگتن این درگیری را جدی فرض کند؟ با گسترش بیشتر به غرب اقیانوس آرام، آیا هرگز برنامه ای برای عقب راندن تهاجم چین وجود خواهد داشت؟
ناتوانی نهادی در تدوین استراتژی های پایدار و منسجم با این دولت یا گروه های حزبی اقلیت امروزی آغاز نشده است
بهترین پاسخ از سوی سیاست‌گذاران در واشنگتن می‌تواند این باشد که ایالات متحده مجبور شده است به تهدیدات مختلف در چندین جبهه در سراسر جهان واکنش نشان دهد. تقصیر اینجاست که تهدیدهای پیش روی ایالات متحده آمریکا در یک ائتلاف ادغام می شوند. «مایک واتسون» از موسسه هادسون در مقاله‌ای تشابهاتی را بین چشم‌انداز تهدید امروز و اواسط دهه ۱۹۳۰ ترسیم کرد، جایی که قدرت‌های تجاوزگر اگرچه به طور رسمی همسو نبودند، اما در تخریب نظم جهانی با یکدیگر همکاری کردند. از گلوله های توپخانه کره شمالی گرفته تا پهپادهای ایرانی، این تهدیدات مسیرهای کشتیرانی بین المللی در دریای سیاه، دریای سرخ و دریای چین جنوبی را در بر می گیرد. در حالی که واشنگتن دعا می کند وبا احتیاط قدم بر می دارد، دشمنانش تماشا می کنند تا چه اندازه در میدان مین قدم خواهد گذاشت.
نظر شما