بازار؛ گروه بین الملل: تا سال ۲۰۵۰، جمعیت جهان می تواند به ۹.۷ میلیارد نفر رسیده و انتظار می رود تقاضای غذا ۵۰ درصد افزایش یافته و تقاضای جهانی برای غلات مانند ذرت، برنج و گندم تا ۷۰ درصد افزایش یابد. بنابراین سوال اینجاست که چگونه می توان نیازهای غذایی و تغذیه جمعیت رو به افزایش را بدون پیامدهای منفی زیست محیطی و اجتماعی برآورده کرد؟
تشدید پایدار در واقع رویکردی با استفاده از نوآوری ها برای افزایش بهره وری در زمین های کشاورزی موجود با اثرات مثبت زیست محیطی و اجتماعی است.
مرکز تحقیقاتی «سیمیت» تحقیقاتی در زمینه تشدید پایدار انجام می دهد تا روش هایی را که کشاورزان می توانند تولید محصولات در واحد زمین را افزایش دهند، خدمات مهم اکوسیستم را حفظ کرده یا افزایش دهند و مقاومت در برابر شوک ها و تنش ها را بهبود بخشد، به ویژه آنهایی که به دلیل تغییرات آب و هوایی و تغییرات اقلیمی است، معرفی کند.
تشدید پایدار تأثیر بر بهره وری کل مزرعه، سودآوری، ثبات، خطرات تولید و بازار، انعطاف پذیری و همچنین منافع و ظرفیت تک تک کشاورزان برای اتخاذ نوآوری ها را در نظر می گیرد. این محدود به مسائل زیست محیطی نیست، بلکه شامل معیارهای اجتماعی و اقتصادی مانند بهبود معیشت، حقوق صاحبان سهام و سرمایه اجتماعی نیز می شود.
برای دستیابی به اهداف تشدید پایدار، روش ها و اصول خاصی مورد نیاز است. با همکاری کشاورزان و دیگر بازیگران تغییر، مرکز تحقیقاتی سیمیت پروژه های تحقیق برای توسعه را انجام می دهد تا طیف وسیعی از فناوری ها و رویکردهایی را که به این نتایج کمک می کند، مورد آزمایش و مقیاس قرار داده دهد. این تحقیق بر کارآیی استفاده از منابع در نهاده های تولید محصول متمرکز شده است: زمین، مواد مغذی گیاه، نیروی کار و آب.
مدل سازی محصول و سیستم، سیستم های اطلاعات جغرافیایی، سنجش از دور، مکانیزاسیون مناسب مقیاس و مدل سازی اقتصادی اجتماعی برخی از رویکردهایی هستند که به طراحی و ارزیابی جایگزین های تشدید پایدار در سیستم های کشاورزی کنونی کمک می کنند.
چندین مداخله توسط مرکز تحقیقاتی سیمیت با هدف حفاظت از تنوع زیستی و حفاظت-در برخی موارد افزایش-خدمات اکوسیستم برای معیشت کشاورزان در مقیاس کوچک و سلامت همگان ضروری است. دیگران تأثیر چشم اندازها بر تنوع غذایی و تغذیه را مورد مطالعه قرار داده اند. برخی دیگر ماشین آلات کوچک مقیاسی مناسب ایجاد کرده اند که به کشاورزان اجازه می دهد در زمان، هزینه و نیروی کار مرتبط با کشاورزی صرفه جویی کنند تا عملکرد را افزایش دهند ، گسترش مرزهای کشاورزی را متوقف کرده و در فرصت های جدید سرمایه گذاری کنند.
آیا روش تشدید پایدار با تشدید اکولوژیکی، تشدید کشاورزی و کشاورزی هوشمند از نظر آب و هوایی متفاوت است؟
تشدید پایدار، تشدید اکولوژیکی و تشدید کشت و زراعت برای یک هدف کلی - تغذیه جمعیت فزاینده بدون پیامدهای منفی زیست محیطی و اجتماعی - تلاش می کنند، اما بر جنبه های مختلف تأکید دارند.
تشدید اکولوژیکی بر فرآیندهای زیست محیطی در اکوسیستم کشاورزی متمرکز است. تشدید کشاورزی بر رویکرد سیستمی تأکید می کند و چشم اندازهای اجتماعی و فرهنگی را به شدت در نظر می گیرد.
کشاورزی هوشمند از نظر آب و هوا و تشدید پایدار مکمل یکدیگر هستند، اما کشاورزی هوشمند از نظر آب و هوا بر تنش آب و هوایی، سازگاری و کاهش تمرکز دارد.
تشدید پایدار را می توان با طیف وسیعی از روش ها، از جمله این مفاهیم به دست آورد. این روش در واقع استراتژی در بین بسیاری از تحولات سیستم غذایی جهانی است.
در دهه ۱۹۶۰، انقلاب سبز منجر به افزایش محصولات در برخی از مناطق آمریکای لاتین و جنوب آسیا شد و میلیون ها نفر را از گرسنگی نجات داد. با این وجود، انقلاب سبز پیامدهای ناخواسته زیست محیطی و اجتماعی داشت. منتقدان انقلاب سبز استدلال کردند که این تکنیک های کشت به شدت به ورودی های خارجی، سوخت های فسیلی و مواد شیمیایی وابسته است و از طریق استفاده بیش از حد از کود و آب باعث آسیب زیست محیطی و تخریب خاک می شود.
در دهه ۱۹۸۰، دانشمندان مرکز سیمیت با تاکید بر جنبه های زیست محیطی و اجتماعی - مانند حفظ آب و خاک و اطمینان از شمول اجتماعی گروه های حاشیه ای - اهمیت آنها را برای تداوم تشدید محصولات در جنوب آسیا آغاز کردند. درک شد که پایداری شامل بهبود معیشت مردم روستایی است که به این منابع طبیعی وابسته هستند.
تشدید پایدار می تواند عملکرد و سود کشاورزان را افزایش داده و انتشار گازهای گلخانه ای را کاهش دهد. کاهش انتشار گازهای گلخانه ای را می توان با افزایش راندمان استفاده از نیتروژن، که آلودگی آبهای زیرزمینی را نیز کاهش می دهد، به دست آورد.
تحقیقات انجام شده در پروژه SIMLESA سیمیت نشان داده است که اقدامات تشدید پایدار مبتنی بر کشاورزی منجر به افزایش ۶۰-۹۰ نفوذ آب و افزایش ۱۰-۵۰ درصدی عملکرد ذرت در مالاوی شده است. در اتیوپی، درآمد محصولات با تنوع محصول تقریباً دو برابر شده و خاک ورزی کاهش داده شد.
تحقیقات سیمیت نشان می دهد که هند می تواند تقریبا ۱۸ درصد از انتشار گازهای گلخانه ای کشاورزی را از طریق اقدامات تشدید پایدار که مصرف کود را کاهش داده و آب را بهبود می بخشد، کاهش دهد.
مدیریت و حذف سوزاندن بقایا گندم بدون خاکورزی می تواند انتشار گازهای گلخانه ای مربوط به مزرعه را بیش از ۷۵ درصد در هند کاهش دهد و به طور متوسط ۱۰ تا ۲۰ درصد سودآورتر از سوزاندن کاه برنج و کاشت گندم با خاکورزی معمولی است.
یک مطالعه در مرکز سیمیت نشان می دهد که هزاران کشاورز گندم در شمال هند می توانند سود خود را افزایش دهند در صورتی که سوزاندن بقایای کاه برنج خود را متوقف کرده و روشهای بدون آسیب را اتخاذ کنند، که همچنین می تواند انتشار گازهای گلخانه ای مربوط به مزرعه را تا ۷۸ درصد کاهش دهد.
با توجه به این شواهد، سیمیت به کار با ذینفعان در سراسر زنجیره ارزش - از کشاورزان گرفته تا سازمانهای تحقیقاتی کشاورزی ملی و شرکتها - برای ترویج پذیرش شیوه هایی که منجر به تشدید پایدار می شود، ادامه می دهد.
نظر شما